Την ιστορία του “Ναυτίλου”, του μαγαζιού που όπως σας έχουμε ενημερώσει μέσα από το iRafiina.gr, κλείνει στα τέλος του Οκτωβρίου, καταγράφει ο Κώστας Ζοργιος μέσα από το marathonpress.gr
Στο κείμενο με τίτλο “Τέλος εποχής για τον Ναυτίλο στη Νέα Μάκρη” αναφέρει:
Υπήρχε μια εποχή στην Ελλάδα, πολύ διαφορετική από τη σημερινή, όπου κανείς δεν σου απαγόρευε να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Με ό,τι κι αν καταπιανόσουν, αρκούσε να είσαι εργατικός, να έχεις διάθεση να δώσεις και την ψυχή σου και να υπάρχει μέσα σου χώρος για όνειρα, για να μπορέσεις μια μέρα να τα κυνηγήσεις.
Ήταν τέλη δεκαετίας του ’80, όταν δύο σερβιτόροι του ξενοδοχείου Marathon Beach ένωσαν τα δικά τους όνειρα σε έναν σκοπό ζωής. Και ξεκίνησαν το ταξίδι τους σε μία γωνία της παραλίας της Νέας Μάκρης.
Η γνωριμία
Ο Τάσος Γεωργίου, γεννημένος στη Νέα Ιωνία, ερχόταν στη Νέα Μάκρη από πιτσιρικάς για διακοπές στο σπίτι που διατηρούσαν οι γονείς του. Από το 1984 έως και το 1986 εργαζόταν στο σέρβις της καφετέριας New Life και καθημερινά είχε πελάτες τους σερβιτόρους του ξενοδοχείου. Ανάμεσά τους και ο Νίκος Θέος, ένας Καρδιτσιώτης που έμελλε να γίνει πρώτα φίλος του και μετά, για 34 ολόκληρα χρόνια, συνεταίρος του.
Οι δυο τους συνυπήρξαν ως συνάδελφοι στο Marathon Beach από το 1988 ως το 1990 και με το τελείωμα εκείνης της σεζόν, προέκυψε αυτό που είδαν ως ευκαιρία. Ένα γωνιακό καφέ – εστιατόριο με το όνομα «Ναυτίλος», που είχε ήδη έξι χρόνια στη γωνία της Ποσειδώνος με την Αγίου Κωνσταντίνου, είχε βάλει πωλητήριο.
«Και τι δεν έλεγαν αλλά είμαστε ακόμα εδώ»
«Ηταν μια δύσκολη και μεταβατική περίοδος για τον κόσμο κι εμείς δεν ήμασταν ντόπιοι με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Βάλαμε στόχο να αφήσουμε τη σιγουριά αλλά και τον περιορισμό του μεροκάματου και να ρισκάρουμε για κάτι περισσότερο, για μια καλύτερη ζωή. Πολλοί ήταν αυτοί που με ευκολία μας κόλλησαν την ταμπέλα των ‘αποτυχημένων’ πριν καν ρίξουμε τη ζαριά μας. ‘Θα ανοίξουν, θα μείνουν έναν χρόνο και θα φύγουν νύχτα’, έλεγαν αλλά 34 χρόνια μετά, είμαστε ακόμα εδώ» λένε στη MP οι ιδιοκτήτες.
Οι δυο τους αγόρασαν το μαγαζί τον Οκτώβριο του 1990 και τον επόμενο κιόλας μήνα άνοιξαν, σε μια παραλία που ήταν εντελώς διαφορετική και σίγουρα πιο… έρημη από ό,τι σήμερα. Στα αριστερά του «Ναυτίλου» υπήρχαν η ψαροταβέρνα του Κούρτη, το μπαρ «Επίκουρος» και πιο δίπλα ο Γιαννακός, η «Τράτα» και η «Αύρα». Στα δεξιά του, το «Λιμανάκι» (η πέμπτη ψαροταβέρνα σε σύνολο ούτε δέκα μαγαζιών) και η καφετέρια που ονομαζόταν «Μονακό».
Αλλά και η εποχή ήταν διαφορετική. Ο κόσμος δεν είχε ιδέα τι είναι ο φρέντο εσπρέσο, ο καπουτσίνο λάτε και η μαύρη ζάχαρη και όλοι έπιναν φραπέ, nescafe και βέβαια ελληνικό. Τα μενού ήταν πολύ μικρότερα και οι απαιτήσεις των πελατών το ίδιο.
Τα πρώτα χρόνια
«Το πρώτο καλοκαίρι δουλέψαμε με τα πράγματα που βρήκαμε μέσα και την επόμενη σεζόν κάναμε την πρώτη ανακαίνιση. Κάθε χρόνο προσθέταμε από κάτι αλλά αυτό που δεν άλλαζε ποτέ ήταν το όραμά μας, η ταπεινότητα και η επιμονή. Σκύψαμε το κεφάλι και δουλέψαμε σκληρά, χτίσαμε φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα, αποκτήσαμε μόνιμους πελάτες και καθιερωθήκαμε γρήγορα στη συνείδηση του κόσμου».
«Οι πρώτοι δύο χειμώνες ήταν πολύ δύσκολοι, ο κόσμος που ερχόταν στην παραλία ήταν λίγος και δεν μας γνώριζε και κανείς, πέρα από τους σερβιτόρους του Marathon Beach, οι περισσότεροι από τους οποίους έφευγαν μετά το τέλος της σεζόν.
Σταδιακά προσθέσαμε το τζάκι και τη θέρμανση, φτιάξαμε τον εξωτερικό χώρο, βάλαμε και το Supersport (σ.σ. η τότε Nova, το κανάλι που φιλοξενούσε ποδοσφαιρικούς αγώνες) και φτιάξαμε πελατεία.
Τα δε καλοκαίρια ήμασταν όλη μέρα γεμάτοι. Δεν φεύγαμε καθόλου από εδώ και οι δυο μας με άλλα πέντε άτομα προσωπικό, κρατούσαμε όλο το μαγαζί. Ο ‘Ναυτίλος’ χωρούσε όλο τον κόσμο. Από τη νεολαία και τους ντόπιους που έρχονταν να πιουν μια μπύρα, μέχρι τους χιλιάδες τουρίστες που πέρασαν από το μαγαζί».
Η νέα εποχή…
Τα χρόνια πέρασαν, ο ανταγωνισμός αυξήθηκε με μεγάλες αλυσίδες εστίασης και όπως λένε οι ιδιοκτήτες «άρχισαν πάλι τα σχόλια ότι δεν θα αντέξουμε και θα φύγουμε».
Τα μενού στα καταστήματα εμπλουτίστηκαν με φρέντο και βάφλες και οι απαιτήσεις των πελατών αυξήθηκαν.
Ο «Ναυτίλος» δεν είχε πρόβλημα μετάβασης στη νέα εποχή και όχι μόνο κράτησε, αλλά αύξησε τους πελάτες του. Πρόσθεσε στην κουζίνα του τούς θρυλικούς λουκουμάδες, πουλούσε σαν… τρελός τις πίτσες και το εκμέκ καϊμάκι και έζησε τα καλύτερά του χρόνια από το 2000 μέχρι και το ξεκίνημα της κρίσης. Η δεκαετία που ακολούθησε δύσκολη, μια και ήρθε και ο κορονοϊός, το μαγαζί όμως πάντα όρθιο και με την ίδια ποιότητα.
Οι Εσκιμώοι…
«Έχουν φάει εδώ άνθρωποι από κάθε γωνιά της Γης, μέχρι και Εσκιμώοι έχουν έρθει. Και πολλοί τουρίστες που επέστρεφαν κάθε χρόνο στη Νέα Μάκρη, μας επισκέπτονταν να μας δουν, να φάμε, να μιλήσουμε. Δεν είναι τυχαία τα αφιερώματα με τα οποία μας τίμησαν περιοδικά γαστρονομίας, ούτε οι κριτικές και τα διθυραμβικά σχόλια που μας έκαναν πελάτες διά ζώσης ή στα social media. Όλα είναι αποτέλεσμα της ψυχής που έχουμε καταθέσει μέσα σε αυτό το μαγαζί».
Η αυλαία που πέφτει και «η μεγάλη παρακαταθήκη που αφήνουμε»
Λένε ότι τον χρόνο δεν μπορεί να τον νικήσει κανείς. Κι έτσι είναι. Για το ιστορικό αυτό μαγαζί της Νέας Μάκρης το πλήρωμα του χρόνου έφτασε αυτό το καλοκαίρι, το τελευταίο του. Στις 31 Οκτωβρίου ο Ναυτίλος ρίχνει αυλαία αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη παρακαταθήκη και μια διαφορετική Νέα Μάκρη από αυτή που πρωτοβρήκε.
«Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που μας στήριξαν αυτά τα 34 χρόνια και βοήθησαν ώστε να κάνουμε εκείνο το όνειρο που είχαμε ως σερβιτόροι, πραγματικότητα. Οφείλουμε μια μεγαλύτερη συγγνώμη σε αυτούς (και είναι πολλοί) που θα ήθελαν να μας βλέπουν και για τα επόμενα χρόνια σε αυτή τη γωνία. Η αλαζονεία, η απληστία και η αδιαλλαξία ορισμένων ανθρώπων σε συνδυασμό με την μεγάλη κούραση, σωματική και ψυχολογική, μάς ανάγκασαν να πάρουμε αυτή την απόφαση. Δεν είναι εύκολο να αφήσεις πίσω μια ζωή, δεν υπάρχει γόμα που να σβήνει έτσι εύκολα 34 χρόνια αναμνήσεων.
Η επιχείρηση θα σταματήσει την λειτουργιά της οριστικά. Θα συνεχίσουμε όμως σε πιο ήπιους τονους και σε πιο χαλαρούς ρυθμούς από τον χώρο του ντελίβερι με την ιδιά ποιότητα που χαρακτηρίζει τον Ναυτίλο όλα αυτά τα χρονια. Η παρακαταθήκη που αφήνουμε πισω μας τεράστια και αβάστακτη. Η ιστορια θα δειξει».
Η αυλαία πέφτει και οι δύο συνεταίροι κρατούν ότι το δημιούργημά τους έγινε σημεία αναφοράς, τόπος συγκέντρωσης, χώρος διασκέδασης. Ότι φιλοξένησε αμέτρητες εκδηλώσεις και αγαπήθηκε από όλους, ότι μεγάλωσε γενιές ολόκληρες.
Τι πιο συγκινητικό ως ιδιοκτήτης να βλέπεις παιδιά που κάποτε έρχονταν στο μαγαζί σου με τους παππούδες τους, τώρα να κάθονται στα τραπέζια με τις δικές τους οικογένειες.
VIA: iRafina.gr
