Τα φοβερά πουλιά που συλλάμβαναν μωρά-ντίνο

Μερικοί από τους πιο διάσημους δεινόσαυρους της Γης κάποτε αποκαλούσαν αυτό που σήμερα είναι το σπίτι των δυτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, οι δεινόσαυροι συμπεριλαμβανομένων των ισχυρών Tyrannosaurus rex και στιβαρό Τρικεράτοποςδεν ήταν τα μόνα είδη ζώων που περιφέρονταν στην περιοχή πριν από 68 εκατομμύρια χρόνια. Ζούσαν δίπλα σε δύο πρόσφατα περιγραφέντα είδη πουλιών που ονομάζονται Avisaurus darwini και Magnusavis ekalakaenis. Αυτά τα πρώιμα πτηνά είχαν περίπου το μέγεθος ενός γερακιού και είχαν αρκετά δυνατά πόδια για να συλλάβουν και να μεταφέρουν θήραμα – πιθανώς ακόμη και μικρούς δεινόσαυρους. Τα νέα είδη περιγράφονται στο α μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 9 Οκτωβρίου στο περιοδικό PLoS ONE.

«Με βάση τις ενδείξεις στα οστά των ποδιών τους, πιστεύουμε ότι αυτά τα πουλιά θα μπορούσαν να πιάσουν και να μεταφέρουν θήραμα, παρόμοια με αυτό που κάνει ένα σύγχρονο γεράκι ή κουκουβάγια», ο συν-συγγραφέας της μελέτης και φοιτητής διδακτορικού του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Alex Clark. είπε σε δήλωση. «Αν και μπορεί να μην είναι τα πρώτα αρπακτικά πουλιά που εξελίχθηκαν ποτέ, τα απολιθώματα τους είναι τα παλαιότερα γνωστά παραδείγματα αρπακτικών πτηνών».

[Related: ‘Deep-snouted’ tyrannosaur fossils uncovered at construction site.]

Ο τρία απολιθώματα σε αυτή τη νέα μελέτη αποκαλύφθηκαν πρόσφατα στο Σχηματισμός Hell Creek. Αυτή η πλούσια σε απολιθώματα περιοχή στη σημερινή Μοντάνα, τη Βόρεια Ντακότα και τη Νότια Ντακότα σχηματίστηκε από αρχαίους ποταμούς που κυλούσαν από τα Βραχώδη Όρη σε μια μεγάλη εσωτερική θάλασσα. Ήταν το σπίτι στο T. rexτρικεράτοπος, ο κοντόχοντρος και σκληρός αγκυλόσαυρος, και περισσότερα πριν εξαφανιστούν οι περισσότεροι δεινόσαυροι πριν από περίπου 68 εκατομμύρια χρόνια.

Όταν ο Κλαρκ είδε για πρώτη φορά αυτά τα απολιθώματα, εκείνοι δεν πήδηξε αμέσως έξω ως κάτι το ιδιαίτερο. Και τα τρία ήταν απλώς το μέρος του οστού του ποδιού όπου συνδέονται τα δάχτυλα των ποδιών που ονομάζεται το ταρσομετάταρσος. Τα απολιθώματα είχαν επίσης βρεθεί μόνα τους, χωρίς άλλα μέρη του σώματος, όπως νύχια ή κρανία. Ενώ τα οστά ήταν αρκετά μεγάλα για τα ταρσομετάταρσι πουλιών, εξακολουθούσαν να είναι περίπου στο μέγεθος ενός ενήλικου ανθρώπινου αντίχειρα. Ωστόσο, αυτά τα οστά είχαν έναν τόνο πολύ χρήσιμων δεδομένων για την ομάδα.

«Κάθε γωνιά και χτύπημα που εμφανίζεται σε ένα οστό μπορεί να μας πει κάτι για το πού συνδέθηκαν οι μύες ή οι τένοντες και πόσο μεγάλοι ήταν», είπε ο Κλαρκ.

Υπήρχε ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο εξόγκωμα σε αυτά τα οστά – ένα σημείο προσκόλλησης των μυών που ονομάζεται α φυμάτι. Το φυμάτιο ήταν μεγαλύτερο και πιο κάτω από ότι στα περισσότερα πουλιά.

«Όταν βλέπουμε φυματικούς τόσο μεγάλους και τόσο χαμηλούς στα σύγχρονα πουλιά, είναι σε αρπακτικά πουλιά όπως οι κουκουβάγιες και τα γεράκια», είπε ο Κλαρκ. «Αυτό συμβαίνει γιατί όταν κυνηγούν και μαζεύουν το θήραμά τους με τα πόδια τους, σηκώνουν αναλογικά βαριά πράγματα και τα κρατούν κοντά στο σώμα τους για να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά αεροδυναμικά. Αυτά τα απολιθωμένα οστά αστραγάλου μοιάζουν σαν να είναι φτιαγμένα για να κάνουν κάτι παρόμοιο».

Στο μελέτηΟ Clark και η ομάδα διεξήγαγαν αρκετές εμβιομηχανικές αναλύσεις συγκρίνοντας τα απολιθωμένα οστά των ποδιών με αυτά μιας ποικιλίας σύγχρονων πτηνών. Σύμφωνα με τον Clark, οι μύες του οστού και του αστραγάλου συνεργαστείτε σαν μοχλός. Η σύγκριση του πόσο κάτω από το οστό προσκολλάται ο μυς μπορεί να δώσει στους επιστήμονες μια σταθερή ιδέα για το πόσο δυνατό θα ήταν το οστό και πώς κινήθηκε. Οι αναλύσεις αποκάλυψαν ότι αυτά τα πόδια θα ήταν αρκετά δυνατά ώστε αυτά τα πουλιά να μαζεύουν μικρά θηλαστικά και ενδεχομένως μωρά δεινόσαυρους.

[Related: The first true flying vertebrates walked before they could soar.]

Από τα τρία οστά των ποδιών, η ομάδα περιέγραψε δύο νέα είδη στην επιστήμη που είναι μεγαλύτερα από άλλα γνωστά πουλιά από την Ύστερη Κρητιδική. Avisaurus darwini πήρε το όνομά του από τον Κάρολο Δαρβίνο που υπολογίζεται ότι ζύγιζε πάνω από 2,2 κιλά. Magnusavis ekalakaenis πήρε το όνομά του προς τιμήν της Εκάλακα της Μοντάνα, όπου αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά το απολίθωμα. Είναι πιθανό το τρίτο οστό να ανήκει σε άλλο είδος, αλλά είναι πολύ υποβαθμισμένο και έχει καταστήσει δύσκολο να το διακρίνει κανείς.

Όλα αυτά τα πουλιά είναι μέλη της ομάδας που ονομάζεται Αβισαυρίδες. Ανήκουν επίσης σε μια μεγαλύτερη ομάδα πτηνών που ονομάζονται εναντιορνιθίνες. Χρονολογούνται από την Κρητιδική περίοδο και εξαφανίστηκαν με τους περισσότερους από τους συναδέλφους τους δεινόσαυρους όταν ένας αστεροειδής χτύπησε τη Γη κοντά στο σημερινό Μεξικό πριν από περίπου 68 εκατομμύρια χρόνια.

«Αυτές οι ανακαλύψεις έχουν ουσιαστικά διπλασιάσει τον αριθμό των γνωστών ειδών πτηνών από τον σχηματισμό του Hell Creek και θα είναι κρίσιμες για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί μόνο μερικά πουλιά επέζησαν από τη μαζική εξαφάνιση που εξαφανίστηκε T. rex και οι αβισαυρίδες που περιγράφονται εδώ», ο Jingmai O’Connor, συν-συγγραφέας της μελέτης και συνεργάτης επιμελητής απολιθωμάτων ερπετών στο Μουσείο Field στο Σικάγο, είπε σε δήλωση. «Ο Alex έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με το να μπορεί να εξάγει τόσες απίστευτες οικολογικές πληροφορίες από ένα μόνο κόκκαλο».