Οι μύκητες είναι συναρπαστικές μορφές ζωής που αψηφούν τις συμβατικές έννοιες της νοημοσύνης των ζώων. Δεν έχουν μυαλό, αλλά εμφανίζουν σαφή σημάδια λήψης αποφάσεων και επικοινωνίας. Αλλά πόσο περίπλοκοι είναι αυτοί οι οργανισμοί και τι μπορούν να μας πουν για άλλες μορφές συνειδητοποίησης; Για να ξεκινήσουν τη διερεύνηση αυτών των μυστηρίων, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Tohoku της Ιαπωνίας και το Κολέγιο Nagaoka διεξήγαγαν μια απλή δοκιμή για να παρατηρήσουν την ικανότητα λήψης αποφάσεων ενός μύκητα που σχηματίζει κορδόνι γνωστού ως Phanerochaete velutina. Σύμφωνα με τη μελέτη της ομάδας που δημοσιεύτηκε στο Μυκητιακή Οικολογίατα ευρήματά τους δείχνουν ότι οι μύκητες μπορούν να «αναγνωρίσουν» διαφορετικές χωρικές διατάξεις του ξύλου και να προσαρμοστούν ανάλογα για να αξιοποιήσουν στο έπακρο τον κόσμο τους.
Αν και πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν τους μύκητες μόνο από τα υπέργεια μανιτάρια τους, αυτοί οι σχηματισμοί είναι απλώς η πιο εξωτερική εμφάνιση ενός συχνά τεράστιου δικτύου υπόγειων νημάτων που ονομάζεται μυκήλιο. Αυτοί οι διασυνδεδεμένοι ιστοί είναι ικανοί να μεταδίδουν περιβαλλοντικές πληροφορίες σε ένα ολόκληρο σύστημα που μπορεί τέντωμα για μίλια. Αλλά η ανάπτυξη του μυκηλίου δεν εκτείνεται απαραίτητα προς κάθε κατεύθυνση τυχαία – φαίνεται να είναι μια υπολογισμένη προσπάθεια.
Για να αποδείξουν αυτή την ικανότητα, οι ερευνητές δημιούργησαν δύο τετράγωνα περιβάλλοντα βρωμιάς πλάτους 24 εκατοστών (9,44 σε πλάτος) και εμποτισμένα ξύλινα τεμάχια σε αποσύνθεση για 42 ημέρες σε διάλυμα που περιέχει P. velutina σπόρια. Έπειτα τοποθέτησαν τα τεμάχια είτε σε κυκλική είτε σε σχήμα σταυρού διάταξη μέσα στο κουτί και άφησαν τους μύκητες να συνεχίσουν τις δουλειές τους για 116 ημέρες. Αν το P. velutina αυξήθηκε τυχαία, τότε θα έδειχνε έλλειψη βασική γνώση λήψη αποφάσεων—αλλά δεν συνέβη καθόλου αυτό.
Στην αρχή, το μυκήλιο αναπτύχθηκε προς τα έξω γύρω από κάθε μπλοκ για 13 ημέρες χωρίς να συνδεθεί μεταξύ τους. Περίπου ένα μήνα αργότερα, ωστόσο, και οι δύο ρυθμίσεις εμφάνισαν εξαιρετικά μπερδεμένους ιστούς μυκήτων που εκτείνονται μεταξύ κάθε δείγματος ξύλου. Στη συνέχεια, όμως, συνέβη κάτι εντυπωσιακό – την ημέρα 116, κάθε δίκτυο μυκήτων είχε οργανωθεί κατά μήκος πολύ πιο σκόπιμων, σαφώς καθορισμένων μονοπατιών. Στη ρύθμιση κύκλου, P. velutina εμφάνιζε ομοιόμορφη συνδεσιμότητα αυξανόμενη προς τα έξω, αλλά μετά βίας αναπτύχθηκε στο εσωτερικό του δακτυλίου. Εν τω μεταξύ, οι διασταυρούμενοι μύκητες επεκτάθηκαν πολύ πιο μακριά από τα τέσσερα εξωτερικά μπλοκ του.
[Related: This robot is being controlled by a King oyster mushroom.]
Οι ερευνητές θεώρησαν ότι, στο κυκλικό περιβάλλον, το μυκηλιακό δίκτυο προσδιόρισε ότι υπήρχε μικρό όφελος από την κατανάλωση περίσσειας ενέργειας σε μια περιοχή που ήδη καταλάμβανε. Στην περίπτωση του διασταυρούμενου σεναρίου, η ομάδα πιστεύει ότι οι τέσσερις περιοχές ανάπτυξης του εξωτερικού σταθμού χρησίμευαν ως «φυλάκια» για αποστολές αναζήτησης τροφής. Συνολικά, τα δύο τεστ προτείνουν έντονα δίκτυα ανεγκέφαλων οργανισμών που επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω των μυκηλιακών δικτύων για να αναπτυχθούν σύμφωνα με τις περιβαλλοντικές καταστάσεις.
«Θα εκπλαγείτε με το πόσο ικανοί είναι οι μύκητες. Έχουν αναμνήσεις, μαθαίνουν και μπορούν να πάρουν αποφάσεις», δήλωσε ο Yu Fukasawa, συν-συγγραφέας της μελέτης στο Πανεπιστήμιο Tohoku. ανακοίνωση της εφημερίδας στις 8 Οκτωβρίου. «Ειλικρινά, οι διαφορές στον τρόπο επίλυσης προβλημάτων σε σύγκριση με τους ανθρώπους είναι συγκλονιστικές».
Ενώ πολλά απομένουν να γίνουν κατανοητά για αυτούς τους συχνά παραμελούμενους οργανισμούς, οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο συνεχής πειραματισμός και η ανάλυση μπορεί να οδηγήσουν σε καλύτερη κατανόηση της ευρύτερης εξελικτικής ιστορίας της συνείδησης και ακόμη και να χαράξουν μια πορεία προς προηγμένους υπολογιστές που βασίζονται σε βιο.
VIA: popsci.com
