The Return of the Rings: A Season 2 Analysis

Τα πρώτα από τα μαγικά αντικείμενα που δίνουν στο “The Lord of the Rings: The Rings of Power” το όνομά του έκαναν τελικά την εμφάνισή τους στο τέλος της πρώτης σεζόν της σειράς Prime Video, φτιαγμένα κατά τη διάρκεια του φινάλε της τότε σεζόν. Και στην δεύτερη σεζόν της (ελαφριάς) μεταφοράς του φανταστικού έπους του J. R. R. Tolkien, ανταποκρίνονται στην υπόσχεσή τους να μεταμορφώσουν τη Μέση-Γη. Όταν οι showrunners Patrick McKay και J.D. Payne επικεντρώνονται στην διπλωμάτια και τις συνομωσίες που εμπλέκονται στη δημιουργία και τη διανομή των δαχτυλιδιών ή στο αντίκτυπο που έχουν στους φορείς τους, το “The Rings of Power” βρίσκεται στα καλύτερα του. Αλλά όσο και αν λάμπουν αυτές οι σκηνές, θαμπώνονται από περιφερειακές πλοκές που υπάρχουν κυρίως για να στήσουν την βάση τους για μελλοντικές σεζόν.

Ο Sauron (Charlie Vickers) είναι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και αυτή η σεζόν, ξεκινώντας με την πτώση της Eregion και του Celebrimbor μας δείχνει γιατί και ποιος πραγματικά είναι. Ο Celebrimbor παρέχει την καρδιά και την ψυχή της σεζόν, με την καταστροφή του και προσπάθεια του να σώσει τον λαό του να προσφέρουν από τις καλύτερες και πιο σπαραχτικές ερμηνείες όλης της σεζόν. Ο Charles Edwards είναι ένας βετεράνος ηθοποιός του Σαίξπηρ και φέρνει όλο το βάρος της τραγωδίας στο κεφάλαιο του χαρακτήρα του καθώς τα σχέδια του Sauron – ο οποίος έχει τώρα την νέα μορφή του Annatar, Lord of Gifts – οδηγούν στην πτώση μιας από τις πιο όμορφες πόλεις στη Μέση-Γη.

Χρειάζεται λίγο χρόνο για τον Vickers να μεταμορφωθεί πλήρως στον νέο του ρόλο του χειριστή (των πάντων) μετά την εμφάνιση ως ο φαινομενικά χαμένος βασιλιάς Halbrand στη πρώτη σεζόν. Αλλά καθώς τα σχέδια του Sauron έρχονται στο προσκήνιο, ο Vickers αγκαλιάζει την κακία με ενθουσιασμό και απροκατάλυπτα (για τον θεατή). Η μεγαλύτερη δύναμή του είναι να λέει στους ανθρώπους αυτό που θέλουν να ακούσουν, κατηγορώντας τα θύματά του για τα δεινά τους ενώ ταυτόχρονα τα προδίδει και τα απορρίπτει σκληρά όσους τον εμπιστεύονται και καταστρώνοντας σχέδια μέσα στα σχέδια του. Και είναι τόσο απόλυτα φανταστικός στον ρόλο, που όχι μόνο φαίνεται πραγματικά γιατί ο Sauron είναι ένας από τους πιο δυνατούς κακούς στην λογοτεχνία του φανταστικού αλλά δεν μπορεί παρά να τον λατρέψει ο θεατής.

Η ιστορία των ξωτικών κυριαρχεί σε αυτήν την σεζόν, ακόμα και αν η Galadriel έχει αρκετά λιγότερο χρόνο στην οθόνη (ίσως προς το καλύτερο). Όσο ετοιμάζονται για μάχη έχουμε την ευκαιρία να δούμε παραπάνω τον Gil-Galad και τον τρόπο σκέψης του – αν και η Eregion είναι το επίκεντρο. Την ίδια ώρα που τα ξωτικά συζητούν αν μπορούν να εμπιστευτούν τα δαχτυλίδια, με τον Elrond (Robert Aramayo) να υπηρετεί ως η επίμονη φωνή της προειδοποίησης, ο βασιλιάς των νάνων Durin III (Peter Mullan) πέφτει γρήγορα κάτω από την επιρροή τους. Με τους παλιούς τρόπους ζωής στο βασίλειο του Durin να αποτυγχάνουν, η υπόσχεση όχι μόνο της σωτηρίας αλλά και του πλούτου είναι πολύ μεγάλη για να την αφήσει να περάσει. Οι σκηνές μεταξύ πατέρα και γιου είναι συναισθηματικά καταστροφικές, καθώς ο βασιλιάς προσφέρει στον πρίγκιπα όλα όσα αρκεί να τον ακολουθήσει. Η μεγαλύτερη πηγή δύναμης του Durin IV είναι η παθιασμένη και αστεία σύζυγός του Disa (Sophia Nomvete), η οποία τον μαλώνει συνεχώς να κάνει το σωστό πράγμα ενώ δείχνει βαθιά συμπόνοια για το πόσο δύσκολο είναι να βρει αδυναμία στον άνθρωπο που θαυμάζει.

Δυστυχώς, όσο απομακρύνεται η πλοκή από τους άμεσα εμπλεκόμενους με τον Sauron, τόσο πιο αδύναμη και λιγότερο ικανοποιητική γίνεται. Υποθέτοντας ότι το “The Rings of Power” παραμένει πιστό στις βάσεις του αρχικούό υλικό του, ο Isildur (Maxim Baldry) θα είναι τελικά εξαιρετικά σημαντικός για τη μάχη εναντίον του Sauron. Αλλά δεν έχει τίποτα να κάνει αυτή τη σεζόν εκτός από το να πολεμάει μερικά τυχαία τέρατα, τα οποία ομολογουμένως φαίνονται απίστευτα, και βοηθά τον Theo (Tyroe Muhafidin) να ξεπεράσει μέρος της ενοχής του για τη βοήθεια να μετατρέψει την πατρίδα του στην Mordor. Δυστυχώς, όλες αυτές οι ιστορίες τις αισθάνεσαι χαλαρές και άκυρες την δεδομένη στιγμή, αν και σίγουρα θα έχουν σημασία αργότερα.

Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα στο Númenór, όπου ο θάνατος του βασιλιά θέτει τη πρόσφατα τυφλωμένη βασίλισσα Míriel (Cynthia Addai-Robinson) εναντίον του πονηρού ξαδέρφου της Pharazôn (Trystan Gravelle) χωρίς όμως τεράστιο ενδιαφέρον. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για βαθιά ίντριγα της βασιλικής διαδοχής σίγουρα θα εξυπηρετηθεί πολύ καλύτερα από το House of the Dragon. Είναι ξεκάθαρο ότι το Númenór υπάρχει ίσα ίσα για να μην το ξεχάσουμε μέχρι να έρθει η ώρα του Sauron να εμφανιστεί και να καταστρέψει πραγματικά τα πράγματα.

Οι Harfoots Nori Brandyfoot (Markella Kavenagh) και Poppy Proudfellow (Megan Richards) συνεχίζουν να φέρνουν άφθονη γλυκήτητα στη σειρά, με τις σκηνές τους να τονίζουν τις αξίες της καλοσύνης και της επιμονής που αποτελούν τον πυρήνα του έργου του Tolkien. Καθώς προσπαθούν να βοηθήσουν τον μάγο γνωστό ως Stranger (Daniel Weyman) να ανακαλύψει την αληθινή του ταυτότητα, φέρνουν ελαφρότητα σε μια βαριά σεζόν αλλά και η δική τους ιστορία είναι ένα filler για μάθουμε ποιος είναι ο Stranger, που ευτυχώς – φαίνεται να ολοκληρώνεται με το τέλος της σεζόν. Οσο υπέροχες αν ήταν και οι δυο, ο ρόλος τους και των Harfoots ήταν τραβηγμένος και καλώς (όπως φαίνεται) ήρθε η στιγμή να μείνουν στην άκρη.

Αυτή η πλοκή μολύνεται από την αδιάφορη κακία του Dark Wizard (Ciarán Hinds), ο οποίος καταδιώκει τον Stranger και μοιάζει σαν μια κακή αντιγραφή του Saruman, χωρίς σαφή κίνητρα, επίδραση στην ιστορία ή κάποια συνταρακτική ερμηνεία. Για την ακρίβεια όποτε δεν είναι στην οθόνη, τον ξεχνάς. Αντίθετα, αν και δεν προσθέτει πολλά στην ιστορία – όπως έκανε στο “The Fellowship of the Ring” του Tolkien (του οποίου το κομμάτι είχε κοπεί από τις ταινίες του Peter Jackson) – ο αινιγματικός Tom Bombadill (Rory Kinnear) είναι φανταστικός. Ο Kinnear κάνει πολύ καλή δουλειά στο να φέρει το απαραίτητο μυστήριο στον χαρακτήρα, διατηρώντας την μαγεία που τον κάνει αγαπημένο και ακαταμάχητο στους fans.

Οι μεγάλες σκηνές μάχης, ο σχεδιασμός των τέρατων, τα σκηνικά και οι πλούσια λεπτομερείς στολές κάνουν τον κόσμο του “The Rings of Power” κατάλληλα επικό. Υπάρχουν μερικά πραγματικά μεγαλοπρεπή πλάνα που συλλαμβάνουν τόσο το συναισθηματικό δράμα όσο και την πλήρη μεγαλοπρέπεια που προσφέρεται από ένα τέτοιο τεράστιο budget. Το “The Rings of Power” χρησιμοποιεί τη μουσική του Bear McCreary με μεγάλη επίδραση, επίσης. Η δραματική μουσική χτίζει συγχρόνως περιβάλλοντα και καταστάσεις, δίνοντας την απαραίτητη πινελιά για να ζωντανέψουν πραγματικά.