Κατερίνα Λέχου: «Η ανθρώπινη αγωνία της γυναίκας στην εποχή των πλαστικών» (videos)

«Με ταλάνιζε πολύ η γνώμη των άλλων, είχα χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αντιλήφθηκα ότι δίνω πολλή σημασία στις γνώμες των άλλων, όταν κατέρρευσα και έπαθα κρίση πανικού. Στα 35 έπαθα μία κρίση πανικού. Ήμουν τυχερή που το έπαθα, γιατί έτσι ξεκίνησα ένα ταξίδι αυτοβελτίωσης.

Τώρα είμαι 57 χρονών αλλά μη νομίζεις ότι το έχω τακτοποιήσει, απλά αμβλύνεται. Αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώνουμε…

Οι περισσότεροι την ηλικία των 50 την ζουν λίγο τραυματικά, δεν ξέρω τον λόγο αλλά νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό μας το έχουν φορέσει. Και μαθηματικά να το πάρεις, ουσιαστικά είσαι στο τρίτο κομμάτι του κύκλου της ζωής. Πρέπει να είσαι εξοικειωμένος με το ό,τι υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Μετά τα 50, είναι όλα ποιοτικά, γιατί δεν έχεις χρόνο για χάσιμο…

Ο άντρας στα 50 μπορεί να παντρευτεί, να κάνει κι άλλα παιδιά, να έχει μία γυναίκα που είναι 20 χρόνια νεότερή του, είναι όλα ok. Μπορεί να έχει κοιλιά, να είναι καραφλός, να είναι τα μαλλιά του γκρίζα, αλλά είναι σeξι. Είναι ok.

Ενώ μια γυναίκα τρέχει σαν τη δυστυχισμένη στους πλαστικούς, φτιάχνει τα χείλια, “μαζεύει”, κάνει πλαστικές, υπάρχει μία αγωνία να μην γεράσει. Η φροντίδα σημαίνει ότι σέβεσαι τον εαυτό σου, αλλά η αγωνία δεν είναι καλός συμβουλάτορας. Αυτά δε θα ξεριζωθούν εύκολα, αλλά έχει μπει ένα νερό στο αυλάκι…

Εγώ ήμουν πάντα μετριοπαθής. Σήμερα, όμως, προσέχω περισσότερο. Όλη μου τη ζωή με κοιτούσαν περίεργα οι γυναίκες. Και μόνο λόγω ύψους, ήμουν πάντα κάτι το αξιοπερίεργο… Εκπαιδεύτηκα και συνήθισα σε αυτό».