Όταν επισκέπτεστε το New Bedford Whaling Museum στη νοτιοανατολική Μασαχουσέτη, μπορεί να θέλετε να είστε λίγο προσεκτικοί όταν στέκεστε κάτω από τον σκελετό της μπλε φάλαινας μήκους 66 ποδιών. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτά τα οστά της μπλε φάλαινας εξακολουθούν να έχουν διαρροή πετρελαίου, παρά το γεγονός ότι τα κητώδη είναι νεκρά για πάνω από δύο δεκαετίες.
Ονομάστηκε Βασιλιάς του Γαλάζιου Ωκεανού – ή KOBO για συντομία–αυτός ο σπάνιος σκελετός μπλε φάλαινας εκτίθεται στο μουσείο από το 2000. Εξακολουθεί να διαρρέει επειδή ο μυελός των οστών της γαλάζιας φάλαινας είναι γεμάτος λάδι και πολύ πιο λιπαρός από το ανθρώπινο οστό.
[Related: Dozens of rare, endangered whales spotted off the coast of Martha’s Vineyard.]
«Ο μυελός είναι λιπαρός και το λάδι είναι πηγή ενέργειας για αυτά τα ζώα. Ειδικά οι φάλαινες, που συνήθως έχουν μια περίοδο του χρόνου που δεν τρέφονται.» Ρόμπερτ Ρότσαλέει ο Associate Curator of Science and Research του New Bedford Whaling Museum Λαϊκή Επιστήμη. «Υπάρχει αποθηκευμένη ενέργεια στους μύες και στο μύες, αλλά η ενέργεια που αποθηκεύεται στο λάδι και τα οστά είναι μια εφεδρική πηγή ενέργειας για αυτούς».
Κανονικά, οι σκελετοί φαλαινών έχουν εξαντληθεί από αυτό το λάδι μέσω φυσικών διεργασιών όταν θάβεται στον πυθμένα της θάλασσας και συλλέγεται από βαρέλια και άλλα ζώα. Ωστόσο, το KOBO βρέθηκε στην πλώρη ενός πλοίου. Παρά το γεγονός ότι είναι τα μεγαλύτερα ζώα στον πλανήτη, οι μπλε φάλαινες εξακολουθούν να μην ταιριάζουν με γιγάντια δεξαμενόπλοια και τυχαία χτυπήματα πλοίων.
«Το KOBO ήταν πιθανώς περίπου πέντε ετών και υπολογίζεται ότι ζύγιζε περίπου 80.000 λίβρες», λέει ο Rocha. «Σκοτώθηκε κατά λάθος από ένα φορτηγό πλοίο μήκους 486 ποδιών που περνούσε από το Βέλγιο στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ το 1998».
Το πτώμα τελικά ρυμουλκήθηκε στην ακτή και ανατέμθηκε από επιστήμονες για έρευνα. Η ομάδα ανάκτησης δεν ξόδεψε χρόνο δουλεύοντας πραγματικά για να βγάλει το λάδι από τα οστά αφήνοντάς τα έξω στον ήλιο και θεραπεύοντάς τα.
Το 2010, το μουσείο εγκατέστησε μια ειδική λαδοσυλλέκτη για να δουν πόσο πετρέλαιο θα μπορούσαν να συλλάβουν. Ο συλλήπτης βρίσκεται κοντά στο βήμα της φάλαινας – κοντά στο ράμφος, το ρύγχος και τους σπονδύλους της. Στάζει λάδι στη φιάλη κάθε μέρα και το μουσείο έχει 1.000 χιλιοστόλιτρα σε ένα βάζο στην αποθήκευση και άλλα 200 χιλιοστόλιτρα στις συλλέκτες.
«Χάσαμε 10 χρόνια να στάζει λάδι», λέει ο Rocha. «Και σίγουρα ήταν πολύ πιο υγρό και πιο βρώμικο αυτά τα πρώτα 10 χρόνια».
Τοπικός ραδιοφωνικός παρουσιαστής Ο Chris Arsenault από το FUN107 είπε στη θυγατρική του CBS στο WPRI ότι του έσταξαν λίγο λάδι όταν επισκέφτηκε το μουσείο πριν από μια δεκαετία. Ωστόσο, δεν τρέφει σκληρά συναισθήματα για το KOBO, λέγοντας ότι η παραγγελία ήταν αρκετά «αρκετά τυχερή».
«Ένιωσα κάτι υγρό στο πίσω μέρος του λαιμού μου και υπήρχε μια καφετιά απόχρωση που κατέληξε να λερώσει το πίσω μέρος του πουκάμισού μου με λευκό γιακά». υπενθύμισε η Arsenault. «Έπρεπε να το ξεφορτωθώ».
Το λάδι από σκελετούς σαν αυτόν δεν χρησιμοποιήθηκε για να φωτίσει τις λάμπες του κόσμου κατά τη διάρκεια των υψηλών ημερών της φαλαινοθηρίας τον 19ο αιώνα. Μόνο όταν οι εγκαταστάσεις φαλαινοθηρίας στην ακτή και τα πλοία-εργοστάσια ήρθαν γύρω, οι φαλαινοθήρες και τελικά οι στρατιώτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το λάδι που ήταν αποθηκευμένο στα οστά.
«Οι Βρετανοί στρατιώτες μπόρεσαν να ελέγξουν την αγορά πετρελαίου φαλαινών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου», λέει ο Rocha. «Το έτριβαν στα πόδια τους για να αποτρέψουν το πόδι της τάφρου και κάποιοι από τους πιλότους υποτίθεται ότι το έβαζαν στα πρόσωπά τους για να βοηθήσουν στο παλτό ενάντια στον αέρα και τον ήλιο».
[Related: We finally know how baleen whales make noise.]
Χρησιμοποιούνταν επίσης σε εκρηκτικά, καθώς ένα από τα υποπροϊόντα του σαπουνιού φαλαινοέλαιου είναι η γλυκερίνη. Όταν η γλυκερίνη αναμιχθεί με νιτρικό και θειικό οξύ το αποτέλεσμα είναι εκρηκτική νιτρογλυκερίνη. Αυτή η νιτρογλυκερίνη στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως προωθητικό για σφαίρες και πυραύλους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Το αστείο με τη χημεία, ωστόσο, είναι ότι πρέπει να είναι το λάδι από τις φάλαινες βαλεντίνων», λέει ο Rocha. «Τα έλαια φαλαινών δοντιών έχουν κηρώδεις εστέρες που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη γλυκερίνη και τη νιτρογλυκερίνη. Αλλά εξαιτίας αυτών των κηρωδών εστέρων, το λάδι τους χρησιμοποιήθηκε ως λιπαντικό».
VIA: popsci.com
