Swiss School of Archaeology in Greece
Πώς ένας φλύαρος κάτοικος: Από το περιοδικό του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής προέρχεται η ιστορία μιας τεράστιας ανακάλυψης 120 ετών
Ένας από τους πιο αγιασμένους χώρους της αρχαίας Ελλάδας αποκαλύφθηκε χάρη σε έναν αποφασιστικό Ελβετό αρχαιολόγο, έναν ομιλητικό ντόπιο και την τύχη που τους έφερε κοντά.
Η ιστορία ξεκινά με τον Στράβωνα, έναν Ρωμαίο γεωγράφο που έδωσε την πρώτη ιστορία της ιστορίας για το Ιερό της Αρτέμιδος Αμαρυσίας, κοντά στην ελληνική πόλη-κράτος της Ερέτριας στο νησί της Εύβοιας. (Η Ερέτρια ήταν μια από τις πρώτες πόλεις-κράτη και ένας παραγωγικός αποικιστής της Μεσογείου.)
Αρκετά μίλια από τα τείχη της πόλης, χτίστηκε ένα υπέροχο συγκρότημα ναών για τη λατρεία της Άρτεμης, θεάς του κυνηγιού. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους χώρους για αρχαιοελληνικές θρησκευτικές δραστηριότητες.
Όμως, παρά τη φήμη του και την ακριβή τοποθεσία του Στράβωνα που περιγράφεται ως επτά στάδια – περίπου 8/10 του μιλίου – από τα τείχη της Ερέτριας, μια αναταραχή ανασκαφών στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα δεν αποκάλυψε τίποτα.
Σταδιακά, ακόμη και η πεποίθηση ότι υπήρχε ένα τέτοιο μέρος που ονομαζόταν το Ιερό της Αρτέμιδος Αμαρυσίας αμφισβητήθηκε και η αναζήτηση για την εύρεση των αγιασμένων τειχών του μειώθηκε.
Εισάγετε έναν νεαρό φοιτητή διδακτορικού στα κλασικά ονόματι Denis Knoepfler, ο οποίος εντάχθηκε σε μια ελβετική αρχαιολογική ομάδα που εργαζόταν στην Ερέτρια τη δεκαετία του 1960. Μέχρι τότε, οι προσπάθειες για την εύρεση του ιερού συνεχίζονταν για επτά δεκαετίες και ο Knoepler, ο οποίος είπε στον συντάκτη του Archaeology Magazine Jason Urbanus ότι ενδιαφερόταν για την ιστορία της Ερέτριας εδώ και χρόνια, αποφάσισε ότι χρειαζόταν μια νέα προσέγγιση εάν αυτό το διάσημο κτίσμα βρέθηκε ποτέ.
Ξεκίνησε ερευνώντας οποιαδήποτε δομή στη γύρω ύπαιθρο που είχε επαναχρησιμοποιήσει μαρμάρινους ογκόλιθους από παλαιότερες περιόδους και χρησιμοποίησε μια εκκλησία του 13ου αιώνα που χτίστηκε σαν ένα συνονθύλευμα από μάρμαρο σε μια πόλη που ονομάζεται Βάθεια. Σε κοντινή απόσταση, προηγούμενες ανασκαφές είχαν δώσει τεχνουργήματα που απεικόνιζαν τη μορφή και το όνομα της Άρτεμης, και ο Knoepfler πίστευε ότι η τοποθεσία του ιερού θα ήταν κοντά στη θάλασσα σε έναν λόφο που ονομαζόταν Παλαιοεκκλησιές ή Παλιά Παρεκκλήσια.
Πώς ένας φλύαρος κάτοικος οδήγησε σε ένα από τα μεγαλύτερα ευρήματα στην ελληνική αρχαιολογία – Τον χαμένο ναό της Αρτέμιδος 2.800 ετών
Το 1969, υπέβαλε αναφορά στην Ελβετική Αρχαιολογική Αποστολή στην Ελλάδα (ESAG) δηλώνοντας ότι πίστευε ως αποτέλεσμα των ερευνών ότι το ιερό «πρέπει» να βρίσκεται στους πρόποδες αυτού του Λόφου.
Έτσι οι αρχαιολόγοι που εργάζονταν στην Ερέτρια πίστευαν στην αφήγηση του Στράβωνα ότι η έκθεση του Knoepfler αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ μέχρι πριν από 6 χρόνια. Ωστόσο, ο Knoeplfer συνέχισε να ακολουθεί την προαίσθησή του. Τις επόμενες δεκαετίες, έδειξε πώς οι μεσαιωνικοί μοναχοί που μετέφραζαν τα ελληνικά του Στράβωνα στα λατινικά μπορεί να μπέρδεψαν τον αριθμό 7 με το 60, εξαιτίας του πώς τα Αρχαία Ελληνικά χρησιμοποιούσαν γράμματα για να αναπαραστήσουν αριθμούς.
Η Κάτω Βάθεια και οι Παλαιοεκκλησιές βρίσκονται 60 στάδια μακριά από τα τείχη της Ερέτριας.
Καθώς ο 20ός αιώνας έδωσε τη θέση του στον 21ο, μια οικοδομική έκρηξη ξεκίνησε στη βάση του λόφου Παλαιοεκκλησιών και επειδή κανείς δεν είχε βρει ακόμη το Ιερό της Αρτέμιδος Αμαρυσίας, ο Knoepfler κατάφερε να κινητοποιήσει το τμήμα του στην Ελβετία για να πάρει τη θεωρία του στα σοβαρά και να υποβάλει αίτηση για τοπογραφία. άδειες πριν ο φανταστικός θησαυρός θάφτηκε από σύγχρονες βίλες.
Το 2006 άρχισαν να κάνουν ανασκαφές στον λόφο Παλαιοεκκλησιών μόνο για να βρουν αντικείμενα 5.000 ετών, αντί 2.800 ετών. Το μονοπάτι φαινόταν να έχει παγώσει, έγραψε ο Urbanus σε ένα θαυμάσιο χαρακτηριστικό άρθρο για την έκδοση Σεπτεμβρίου του περιοδικού —αλλά κυριολεκτικά τις τελευταίες ώρες του χρόνου που είχε ο Knoepfler στην τοποθεσία, ένα προβάδισμα υλοποιήθηκε από την πιο απίθανη πηγή.
Πώς ένας φλύαρος κάτοικος οδήγησε σε ένα από τα μεγαλύτερα ευρήματα στην ελληνική αρχαιολογία – Τον χαμένο ναό της Αρτέμιδος 2.800 ετών
«Ένας κάτοικος της περιοχής πλησίασε με ένα αυτοκίνητο, κατέβασε το παράθυρό του και έδειξε ένα εργοτάξιο κοντά στη βάση του λόφου Παλαιοεκκλησιών», γράφει ο Urbanus, αφηγούμενος τον συνάδελφο του Knoepfler, Sylvian Fachard, διευθυντή της ESAG που ήταν εκεί στην ανασκαφή. «Θα πρέπει να ρίξετε μια ματιά σε αυτή τη βίλα που χτίζουν εκεί. Θα βρείτε ενδιαφέροντα πράγματα», θυμάται ο Fachard, αναφέροντας τον οδηγό που έφυγε μετά.
Ανάμεσα σε ένα μεγάλο σωρό κεραμικής, βρήκαν ένα σημαντικό μαρμάρινο τεμάχιο κοπής με αιχμηρές ακριβείς γωνίες, κάτι που ο Fachard είπε ότι ήταν ένα σίγουρο σημάδι ότι το ιερό πρέπει να βρίσκεται εκεί, καθώς αυτού του είδους η τοιχοποιία φαίνεται μόνο στις πιο ουσιαστικές δομές της Ερέτριας.
Όταν οι δύο άντρες επέστρεψαν την επόμενη μέρα, το τετράγωνο είχε εξαφανιστεί, πιθανότατα ως αποτέλεσμα του σύγχρονου κατασκευαστικού ήθους σε όλη την Ελλάδα, όπου οι αρχαίες ανακαλύψεις συχνά ξαναθάβονται για να αποφευχθεί η δήμευση της γης από την κυβέρνηση. Ο Knoepfler και ο Fachard εξασφάλισαν άλλη μια άδεια να σκάψουν εκεί κοντά και δεν βρήκαν τίποτα.
Όμως, όσο ο οδηγός τους έδωσε ελπίδα όταν όλα τα άλλα έμοιαζαν απελπιστικά, τα στάδια κλεισίματος της δεύτερης ανασκαφής αποκάλυψαν μια άλλη ένδειξη.
Ένα μεγάλο κομμάτι βρωμιάς απομακρύνθηκε από την ανασκαφική τάφρο τους και τότε ήταν που ο αρχαιολόγος της ESAG Thierry Theurillat είδε μέρος ενός μεγάλου μαρμάρινου τεμαχίου να προεξέχει από τον τοίχο της τάφρου, σχεδόν επτά πόδια κάτω από τη γη.
«Ήταν ένα δεύτερο χτύπημα της τύχης», είπε ο Fachard «Αν είχαμε τοποθετήσει την τάφρο μας μόλις τέσσερις ίντσες μακριά, δεν θα βρίσκαμε ποτέ τίποτα».
16 χρόνια αργότερα, γνωρίζουμε τώρα ότι το Ιερό της Αρτέμιδος βρέθηκε εκείνη την ημέρα. Η ESAG αγόρασε περισσότερες από δώδεκα ακίνητα για να άρει τους περιορισμούς στις ανασκαφές που είχαν επιβάλει οι ιδιώτες γαιοκτήμονες και αποκαλύφθηκαν πολλές σημαντικές ανακαλύψεις της αρχαίας ελληνικής λατρείας.
Τρεις δομές με κιονοστοιχίες αποτελούσαν το ιερό, συμπεριλαμβανομένου ενός μήκους 225 ποδιών. Το 2017, αποκαλύφθηκαν τα πρώτα στοιχεία ενός ναού – ένα κεραμίδι στέγης από τερακότα με τη δελεαστική λέξη «Αρτέμιδος», που σημαίνει «της Άρτεμης ή ανήκει στην Άρτεμη» ανάγλυφη στα αρχαία ελληνικά. Η επόμενη ανακάλυψη ήταν μια αυτοσχέδια σκάλα που επέτρεπε την κάθοδο σε ένα κοντινό πηγάδι που είχε συναρμολογηθεί από αρχαίους μαρκαδόρους και βάσεις αγαλμάτων, μια από τις οποίες έφερε επιγραφή συμφωνίας μεταξύ των πόλεων-κρατών της Ερέτριας και των κοντινών Στύρων «στο Ιερό του Η Άρτεμις στην Αμάρυνθο».
Πώς ένας φλύαρος κάτοικος οδήγησε σε ένα από τα μεγαλύτερα ευρήματα στην ελληνική αρχαιολογία – Τον χαμένο ναό της Αρτέμιδος 2.800 ετών
Η Αμάρυνθος ήταν μια θηβαϊκή λέξη για το ιερό.
Το μυστήριο 120 ετών είχε λυθεί και καθώς τα χρόνια της χαρούμενης ανασκαφής κυλούσαν, η ESAG βρήκε τα θεμέλια του ναού το 2020 και άρχισε να εκταφεύει αντικείμενα.
«Είναι μια ασύλληπτη ανακάλυψη που μας εντυπωσίασε όλους», είπε στο Archaeology Magazine η αρχαιολόγος της ESAG Tamara Saggini , «αφενός λόγω της κατάστασης διατήρησης και, αφετέρου, λόγω του μεγέθους του κοιτάσματος, της εξαιρετικής ποικιλίας του και η σπανιότητα πολλών από τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν».
Η υπόθεση εργασίας είναι ότι πολλά από τα τεχνουργήματα θάφτηκαν στα θεμέλια του ιερού μετά από μια τεράστια πυρκαγιά που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ναού τον 6ο αιώνα π.Χ. Οι οικοδόμοι έχτισαν έναν νέο ναό πάνω στα ερείπια, σφραγίζοντας όλα τα αναθήματα από κάτω σαν αρχαία χρονοκάψουλα.
Ο ιλιγγιώδης αριθμός των θησαυρών περιλαμβάνει κεραμικά και χάλκινα αγγεία και αγγεία κάθε περιγραφής, υπολείμματα όπλων και πανοπλιών, κοσμήματα από χρυσό, ασήμι, μπρούτζο, κεχριμπάρι και ελεφαντόδοντο, μικρά ειδώλια από τερακότα, ακόμη και τα υπολείμματα ενός κορμού γεμάτου με υφάσματα που ήταν εκπληκτικά διατηρημένο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό εύρημα ήταν ένα ασβεστολιθικό άγαλμα 16 ιντσών μιας γυναίκας που κρατά ένα ελαφάκι, το οποίο μπορεί να απεικονίζει μια γυναίκα που προσφέρει θυσία ή την ίδια την Άρτεμη, η οποία συχνά απεικονίζεται με ελάφια λόγω της σχέσης της με το κυνήγι.
«Ήταν ένα παράθυρο κυριολεκτικά λίγων ωρών», είπε ο Fachard, σκεπτόμενος την πληροφορία του οδηγού. Χωρίς εκείνη τη στιγμή, το ιερό πιθανότατα θα είχε χαθεί για πάντα.
VIA: Πηγή Άρθρου
