Smile 2 Reflection

Ο δαίμονας που αλλάζει μορφές του “Smile” και του νέου του sequel, “Smile 2”, είναι σαν ένας διαδικτυακός άρχοντας του κακού: Δεν διασκεδάζει μόνο με την αγωνία των θυμάτων του, αλλά αντιδρά με ένα κοροϊδευτικό, χαιρέκακο χαμόγελο, σαν ένα IRL emoji. Η αδυσώπητα νευροπαραλυτική ταινία τρόμου του Parker Finn εισήγαγε αυτόν τον απίστευτο τρολ – ένα απατηλό φάντασμα που σκοτώνει τον ξενιστή του μέσω αποτρόπαιας, ακούσιας αυτοκτονίας και μετά περνάει, σαν ιός, σε όποιους άτυχους μάρτυρες. Στην πορεία, το τέρας παίρνει διάφορες ανθρώπινες μορφές, όλες με ένα τεράστιο χαμόγελο. Υπάρχει κάτι αρκετά σαρκαστικό σε αυτή την έκφραση, σαν να λέει “Don‘t worry, be happy”.

Εάν έχετε νιώσει ποτέ πίεση να χαμογελάσετε σε δημόσιες εμφανίσεις, μπορεί να δείτε λίγο από τον εαυτό σας σε αυτά τα υπερβολικά χαμόγελα. Ελαφρώς λιγότερο σχετικό, τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς, είναι οι συναισθηματικές περιστάσεις που το “Smile 2” πιάνει στον παραμορφωτικό καθρέφτη του. Η ηρωίδα αυτής της αιματηρής, πνευματικής αναμέτρησης, επίσης γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Finn, τυχαίνει να είναι ένα αστέρι της ποπ, τόσο grande, όσο η Ariana. Για αυτήν, αυτό το σκληρό χαμόγελο α λα Joker είναι το πρόσωπο της φήμης – μιας βιομηχανικής μηχανής που απαιτεί πάντα να είναι on, για έναν παπαράτσι ή για τους θαυμαστές που συνδέουν τη δική τους χαρά με τη δική της. Αυτή τη φορά, ο κακός ζωγραφίζει το γκροτέσκο απογοητευτικό πλευρό του ονείρου της showbiz μαργαριταρένιο λευκό.

Η τέλεια ονομαζόμενη Skye Riley (Naomi Scott) πιάστηκε από το αυτο-τραυματικό ξόρκι μετά την αυτοκτονία του εμπόρου Vicodin της. Το τέρας χτύπησε το jackpot του επιβαρυμένου ψυχολογικού με την Skye. Το αστέρι εξακολουθεί να αναρρώνει από ένα σχεδόν θανατηφόρο αυτοκινητιστικό ατύχημα – μια χαρούμενη βόλτα με κοκαΐνη που σκότωσε τον όμορφο αστέρα της ταινίας της και τον οποίο ο Finn μας δείχνει μέσω τρομακτικών εφιαλτικών αναδρομών που οργανώνονται από τον Smiley. Εκτός από τα τραύματά της και τη νέα της νηφαλιότητα, η Skye πρέπει να αντιμετωπίσει μια επιτακτική μάνα (Rosemarie DeWitt, τώρα αρκετά μεγάλη για να παίξει γονέα σε μια τριαντάχρονη – αρκετά για να τρομάξει οποιαδήποτε πραγματική τριαντάχρονη που εξακολουθεί να τη θεωρεί ως την ομώνυμη νύφη του “Rachel Getting Married”), έναν απαιτητικό αφεντικό της δισκογραφικής (Raúl Castillo) και την ενοχή της για μια φιλία που τορπιλίστηκε κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου που ζούσε για τα ναρκωτικά. Και φυσικά υπάρχει και η πίεση μιας περιοδείας που ξεκινά σε λίγες μέρες.

Οι καλύτερες στιγμές στο “Smile 2” παίζουν με τα συγκεκριμένα άγχη του αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. Υπάρχει μια υπέροχη σκηνή, υπερφυσικής φύσης, όπου η Skye – με το στόμα λεκιασμένο με κόκκινο αίμα κραγιόν – πρέπει να κάνει μερικά ενθαρρυντικά σχόλια σε μια εκδήλωση φιλανθρωπίας, και καθώς ο τηλεπροβολέας παγώνει, ξεκινά μια άβολα ειλικρινή, αυτοσχέδια ομιλία που θα έκανε την Taylor Swift να κοκκινίσει από αμηχανία. Νωρίτερα, μια συνάντηση με έναν τρελό θαυμαστή σφυρηλατεί το σημείο ότι ο κίνδυνος έρχεται πάντα με ένα χαμόγελο όταν έχεις ένα chart-topper στο όνομά σου. Παρακολουθώντας την ταινία, μπορεί να σκεφτείτε την Amy Winehouse το ένα λεπτό (η ψυχική και σωματική ευημερία της Skye δεν είναι προτεραιότητα όταν έχει τόσες πολλές υποχρεώσεις), τη νέα και άβολα διάσημη Roan στο επόμενο.

Ο Finn κρατά τον τρόμο στο χείλος της μαύρης κωμωδίας, αναμειγνύοντας σοκ με γέλια, όπως ακριβώς έκανε και στο πρωτότυπο. Το μεγαλύτερο αστείο της πρώτης ταινίας ήταν σε βάρος ολόκληρου ενός κινήματος αγαπημένων ταινιών, όλοι επιμένοντας ότι το πραγματικό τέρας είναι το τραύμα. Το “Smile” έκανε αυτή τη φθαρμένη έννοια αρκετά κυριολεκτική, απελευθερώνοντας ένα πλάσμα που είναι ουσιαστικά η ενσάρκωση του PTSD. Αλλά επίσης χαμογέλασε στις παρηγορητικές κοινοτοπίες και στα χαρούμενα τέλη των κλώνων του “Babadook”, φτάνοντας στο μάλλον ξεθωριασμένο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε πραγματικά να νικήσουμε τους δαίμονές μας. Με άλλα λόγια, ο Finn έκανε μια mainstream, multiplex scream machine τόσο αδυσώπητό, όσο το τέρας του, ενώ παράλληλα απέδειξε ότι δεν υπάρχει λόγος μια ταινία τρόμου που είναι “για το τραύμα” να μην μπορεί να είναι τρομακτική ως το μεδούλι.

Το “Smile 2” δεν είναι τόσο τρομακτικό. Έχει πολλά σοκ, συμπεριλαμβανομένης μιας σκηνής αυτο-επιβαλλόμενης βίας που θυμίζει μία από τις πιο απλές επιρροές του Finn, το “The Ring”. Και υπάρχει μια πραγματικά εμπνευσμένη ακολουθία που αντιπαραθέτει την Skye με μια ομάδα φανταστικών υποστηρικτικών χορευτών που οργανώνουν μια συγχρονισμένη καταδίωξη σε όλο το πολυτελές διαμέρισμά της, ολισθαίνοντας σε μια νέα αστεία-τρομακτική ερμηνευτική πόζα κάθε φορά που κοιτάζει μακριά. Αλλά οι τακτικές του φόβου αισθάνονται λίγο εξαντλημένες, σαν να είχε αποσπάσει επιτυχώς ο Finn ήδη το μεγαλύτερο μέρος του φόβου από αυτή την υπόθεση. Ίσως η ρουτίνα του Cheshire Cat απλά χάνει την αποτελεσματικότητά της μετά από δώδεκα παραλλαγές. Το “Smile 2” επίσης απλοποιεί υπερβολικά τις παραισθητικές ικανότητες του κακού. Όταν τίποτα από όσα βλέπουμε δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης, όταν ολόκληρες σελίδες της πλοκής ανέρχονται σε “ήταν όλα ένα εφιάλτης”, είμαστε εμείς στο κοινό που αρχίζουμε να νιώθουμε τραβηγμένοι από παντού.

Και πάλι, η ταινία χτυπά μια χορδή – και χτίζει πάνω στην πιο συνεχή συναισθηματική τρομοκρατία του προκατόχου της – όταν βασίζεται στην αγωνία μιας ζωής κάτω από τη λάμψη του προβολέα και των φλας, όπως μια Blumhouse να κάνει την δική του εκδοχή για το “Perfect Blue” του Satoshi Kon. Η Scott, που είναι και η ίδια μουσικός (ερμηνεύει τα αξιοπρεπή τραγούδια που θυμίζουν λίγο Dua Lipa), είναι ξεκάθαρη ως Skye. Είναι η πρώτη της μεγάλη εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη μετά από το live-action “Aladdin” της Disney και το “Charlie’s Angels” της Elizabeth Banks, και ο Finn τρέφεται από την συναισθηματικότητά της σαν παράσιτο με μεγάλη όρεξη.

Η ηθοποιός αντλεί από τις δικές της εμπειρίες στην κοιλιά του θηρίου του Χόλιγουντ. Τραγουδάει ένα παλιό τραγούδι στο “Smile 2”, αυτό για τη φήμη που είναι μια κατάρα. Αυτό που έχει αλλάξει από τότε που γράφτηκε αυτό το τραγούδι είναι η σχέση μας με τη διασημότητα – ένα θέμα που θίγεται από το πόσο αναπόφευκτο γίνεται. Όλοι εκτός από τους πιο ευαίσθητους θα βρουν τη γωνία του δικού τους στόματος να καμπυλώνει προς τα πάνω.