Η τελευταία πραγματικά σπουδαία ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς βγήκε πριν από 35 χρόνια. Οι δύο τελευταίες ταινίες του πιο διάσημου αρχαιολόγου της ποπ κουλτούρας στη μεγάλη οθόνη ήταν αποτυχίες. Στην πραγματικότητα, οι καλύτερες παρουσίες του Indy μετά το The Last Crusade ήταν σε μια σειρά από video games. Το 1992, είδαμε το κλασικό point-and-click Adventure “The Fate of Atlantis” της LucasArts, μετά το 2003 είχαμε το εξαιρετικό Action-Adventure “The Emperor’s Tomb” της The Collective στο PS2 και στο πρωτότυπο Xbox, και ο κύκλος κλείνει με το “LEGO Indiana Jones” που κυκλοφόρησε το 2008. Οπότε, όπως και να το δει κανείς, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Indy εμφανίστηκε και είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς αν η σημερινή γενιά παικτών ενδιαφέρεται καν για τον Dr. Henry Jones και τις περιπέτειές του.
Είμαι εδώ για να σας πω ότι μετά από λίγες ώρες παιχνιδιού στο Indiana Jones and the Great Circle της MachineGames, οι γενιές των παικτών, νέες και παλιές, θα πρέπει να ενδιαφέρονται. Γιατί όσο καλά και αν ήταν τα πρόσφατα Wolfenstein, το The Great Circle ίσως να είναι ακόμα καλύτερο.
Αυτό που μου έδειξε το Indiana Jones and the Great Circle, μεταξύ άλλων, είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ένα «Adventure-Action» παρά για ένα τυπικό «Action-Adventure». Και φυσικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση ως ένα First-Person Shooter. Ναι, ο Indy έχει ένα περίστροφο εδώ (μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε τουφέκια και γερμανικά πιστόλια Luger), αλλά το χρησιμοποίησα ακριβώς μία φορά σε όση ώρα διήρκεσε το παιχνίδι μου. Και όταν το έκανα, το όπλο δεν ήταν το μόνο πράγμα που έκανε θόρυβο. Έβαλε σε συναγερσμό τους πάντες στον χώρο ανασκαφών στο Gizeh κοντά στις Μεγάλες Πυραμίδες – και ο Indiana Jones δεν μπορεί να αντιμετωπίσει δύο οπλισμένους εχθρούς, πόσο μάλλον πολλούς. Εν ολίγοις, τα όπλα είναι η έσχατη λύση στον The Great Circle.
Η hands-on εμπειρία μας ξεκίνησε στην αρχή του campaing, στο Marshall College, όπου ο Dr. Jones είναι, φυσικά, καθηγητής αρχαιολογίας. Ο Indy δουλεύει μέχρι αργά με τον φίλο και συνάδελφό του Dr. Marcus Brody. Ένας θόρυβος τον ξεσηκώνει, και ο Henry ερευνά, με εσάς να ελέγχετε τον ήρωά μας καθώς περπατάει στο διάδρομο του κολεγίου προς την πηγή του θορύβου, βρίσκοντας σπασμένα γυαλιά από μια βιτρίνα διάσπαρτα στο δρόμο του. Έτσι φτάνουμε στον πρώτο γρίφο του The Great Circle: να τοποθετήσετε τα πεσμένα κειμήλια πίσω στα κατάλληλα ράφια τους χρησιμοποιώντας τα στοιχεία στις προθήκες. Μόλις γίνει αυτό, ο Indy συναντά έναν εξαιρετικά ψηλό άντρα που φοράει ένα φυλαχτό, ο οποίος παίρνει κάτι από την προθήκη του μουσείου του κολεγίου, χτυπάει τον καλό μας γιατρό και δραπετεύει, αφήνοντας πίσω του το μενταγιόν που φορούσε στο λαιμό του, αφού σκίστηκε κατά τη διάρκεια της φυγής του. Όταν το επόμενο πρωί ξυπνάει, αυτός και ο Marcus ανακαλύπτουν ένα στοιχείο με βάση το κλεμμένο κειμήλιο και ο Ίντι τα μαζεύει γρήγορα για το Βατικανό, έχοντας μαζί του μόνο το μαστίγιο του, το μενταγιόν, έναν δίσκο βινυλίου για έναν φίλο του στην Ιταλία και φυσικά την περιβόητη φεντόρα του.
Το gameplay κατά τη διάρκεια της αποστολής στο Βατικανό μου θύμισε ένα παιχνίδι που δεν περίμενα να αξιοποιήσει το The Great Circle, αλλά σίγουρα δεν με πείραξε, το Thief. Υποθέτω ότι το νυχτερινό σκηνικό και η κλασική ιταλική αρχιτεκτονική συνέβαλαν σε αυτό το κλίμα, αλλά περισσότερο ήταν το γεγονός ότι το stealth είναι η κυρίαρχη προσέγγιση εδώ, μαζί με το γεγονός ότι θα πρέπει να βρείτε πολλά κλειδιά για να ξεκλειδώσετε τις αντίστοιχες πόρτες, και να αναζητήσετε κρυμμένα αντικείμενα και πληροφορίες. Παρόλο που οι γροθιές του Indy είναι το κύριο όπλο του στο The Great Circle, έμαθα γρήγορα ότι είναι καλύτερο να παίρνει κάτι στα χέρια του όποτε είναι δυνατόν, καθώς το να πλησιάζετε κρυφά από πίσω με ένα αρκετά ισχυρό αντικείμενο μπορεί να αποφέρει ένα stealth takedown με ένα χτύπημα. Λέω «αντικείμενο», παρεμπιπτόντως, καθώς τα περισσότερα από αυτά που μάζεψα δεν ήταν κανονικά όπλα αλλά πράγματα όπως σκούπες, βιολιά, κιθάρες, φτυάρια, κηροπήγια, ένα γαλλικό κλειδί, ένα τηγάνι κ.λπ.
Χτύπησα στην πλάτη ιερείς που συμπαθούσαν τον Μουσολίνι με όλα αυτά τα αντικείμενα και πολλά άλλα. Ακόμα πιο διασκεδαστικό ήταν να σπρώχνω κακούς από μεγάλα ύψη, όταν τους συναντούσα σε περβάζια (από τα οποία υπάρχουν πολλά στο Βατικανό, προφανώς). Ο Indy μπορεί να ρίχνει μπουνιές, δυνατές μπουνιές, να μπλοκάρει, να σπρώχνει και να χρησιμοποιεί το μαστίγιο του για να ακινητοποιεί τους εχθρούς ή να τους βγάζει το όπλο από το χέρι. Είναι ένα απλό σύστημα που λειτουργεί αρκετά αποτελεσματικά στην πράξη. Και για να παραπέμψω και πάλι στο Thief, μπορείτε να μαζέψετε τα πτώματα και να τα κρύψετε σε σκοτεινές γωνίες για να μην τα ανακαλύψουν άλλοι παπάδες που περιπολούν. Σημειώστε όμως ότι δεν μπορείτε να πάτε πολύ μακριά, καθώς η μεταφορά βαριών ενήλικων ανθρώπων στον έναν ώμο κουράζει τον Indy, ξοδεύοντας γρήγορα το stamina του.
Ευτυχώς, το The Great Circle διαθέτει ένα σύστημα αναβάθμισης που σας επιτρέπει να ξοδεύετε τα adventure points που κερδίζετε εξερευνώντας διεξοδικά κάθε περιβάλλον και ανακαλύπτοντας μυστικά και, αργότερα, φωτογραφίζοντας αξιοσημείωτα αξιοθέατα. Θα ανακαλύψετε βιβλία που περιέχουν τις εν λόγω αναβαθμίσεις, αλλά θα χρειαστείτε αρκετούς πόντους για να ξεκλειδώσετε ένα νέο skill. Το Punch Out, για παράδειγμα, αναπληρώνει τo stamina σας όταν ένας εχθρός βγαίνει νοκ άουτ. Χρησιμοποίησα μερικές φορές το Lucky Hat, το οποίο σας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία όταν «σκοτωθείτε» στην οποία βρίσκεστε στο έδαφος, η οθόνη γίνεται ασπρόμαυρη και το καπέλο σας βρίσκεται κάπου κοντά. Αν καταφέρετε να συρθείτε εγκαίρως σε αυτό, θα σηκωθείτε ξανά και θα μπορέσετε να συνεχίσετε. Συνολικά, οι αναβαθμίσεις εμπίπτουν σε πέντε κατηγορίες: survival, fitness, packing, brawling, και combat – δίνοντάς σας έτσι κίνητρο όχι μόνο να εξερευνήσετε πλήρως κάθε περιοχή, αλλά και να προσαρμόσετε τον Indy στο δικό σας ιδιαίτερο στυλ παιχνιδιού.
Το τρίτο και τελευταίο τμήμα που έπαιξα ήταν στο Gizeh της Αιγύπτου, λίγο παρακάτω στο campaing. Εδώ ο Indy είχε ήδη συνδεθεί με την Gina, μια Ιταλίδα δημοσιογράφο που αναζητούσε την εξαφανισμένη αδελφή της. Το Gizeh είναι ορθάνοιχτο, σαν μια παλιά αποστολή του Splinter Cell Chaos Theory. Μπορείτε να επισκεφθείτε χώρους ανασκαφών, ένα παζάρι και τη Μεγάλη Σφίγγα. Και ευτυχώς, οι πινακίδες δρόμων που βρίσκετε χρησιμεύουν ως σημεία fast-travel: μπορείτε να επισημάνετε οποιαδήποτε περιοχή αναφέρεται στην πινακίδα και θα μεταβείτε εκεί αμέσως, γλιτώνοντάς σας από πολύ περπάτημα.
Ξεκίνησα περπατώντας σε ένα στρατόπεδο, ψάχνοντας ανάμεσα στους πολίτες και τους στρατιώτες των Ναζί που περιπολούσαν για μια μπλε σκηνή που φιλοξενούσε την επαφή μας. Μου έλειπε μια μεταμφίεση – την οποία, όπως αποδεικνύεται, θα μπορούσα να είχα βρει και να κυκλοφορώ ανενόχλητος – και έτσι κάποια στιγμή έμεινα στο οπτικό πεδίο ενός τύπου του Άξονα για μια στιγμή παραπάνω, και αυτός φώναξε και άρχισε να με καταδιώκει. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να τα βάλω με περισσότερους από έναν ή ίσως δύο από αυτούς τους τύπους, οπότε έτρεξα! Περνούσα μέσα από το πλήθος, έκανα ζιγκ ζαγκ γύρω από τις διάφορες σκηνές και… με κάποιο τρόπο τα κατάφερα. Τους έχασα!
Ακολούθησε ένα ξεκαρδιστικό cutcene με τον σύνδεσμό μας στη μπλε σκηνή, με έναν απόλυτα ταπεινωμένο Ιντιάνα Τζόουνς να του ζητούν να ταΐσει τον Osiris, το κατοικίδιο φίδι του συνδέσμου μας. Και από εκεί κατευθύνθηκα προς την περιοχή που επέλεξα από τις πολλές περιοχές που είχαν επισημανθεί στο χάρτη μου: μια ανασκαφή. Έπρεπε να καταπιέσω το τυπικό ένστικτό μου ως σκοπευτής πρώτου προσώπου να εξοντώσω όλους αυτούς και αντ’ αυτού να προσπαθήσω να αποφύγω όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς για να φτάσω στο ασανσέρ που οδηγεί στον τάφο που περιέχει το τεχνούργημα. Τα κατάφερα, αλλά όχι πριν πεθάνω μία φορά.
Θυμάστε τι ανέφερα νωρίτερα σχετικά με τα όπλα που είναι η τελευταία λύση; Λοιπόν, ένα μεγάλο κόκκινο βαρέλι καυσίμων δίπλα σε ένα φορτηγό και δύο κακούς ήταν πολύ δελεαστικό, οπότε έβγαλα το περίστροφό μου και πυροβόλησα το βαρέλι από ασφαλή απόσταση. Ανατινάχτηκε πολύ καλά – σκοτώνοντας το φορτηγό και τους δύο κακούς, αλλά και ειδοποιώντας τους υπόλοιπους δώδεκα και πλέον Ναζί που περιπολούσαν στο χώρο της ανασκαφής. Όλοι τους έπεσαν πάνω μου σαν μια φωλιά από εξαγριωμένες φασιστικές σφήκες, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Indy μου είδε τα ραδίκια ανάποδα.
Τέλος πάντων, αφού το γενναιόδωρο checkpoint μου επαναφορτώθηκε, πέρασα με επιτυχία κρυφά στην απέναντι πλευρά του χώρου ανασκαφών, όπου βρισκόταν το ασανσέρ… μόνο και μόνο για να διαπιστώσω ότι οι δύο πηγές ενέργειας του ήταν αποσυνδεδεμένες. Αυτό οδήγησε σε δύο ακόμα stealth σεκάνς σε ξεχωριστές σπηλιές για να τις ενεργοποιήσω ξανά – η μία από τις οποίες με άφησε να τηγανίσω σαδιστικά κάποιους Ναζί που στέκονταν σε μια πισίνα με ρηχά νερά με ένα καλώδιο, και η άλλη με έβαλε να κολυμπήσω ακόμα και κάτω από το νερό – πριν τελικά καταφέρω να κατέβω με τον επανενεργοποιημένο ανελκυστήρα στον υπόγειο τάφο. Ένα λογικό παζλ με πέτρινα γλυφτά με προκάλεσε να τοποθετήσω τρεις στρογγυλές πέτρινες πλάκες στις σωστές θέσεις τους σε μια τοιχογραφία, ενεργοποιώντας μια ακτίνα ηλιακού φωτός που έλαμπε σε όλη την αίθουσα πάνω σε έναν τοίχο. Πήρα μια κοντινή βαριοπούλα, χτύπησα τον τοίχο μερικές φορές και αποκαλύφθηκε ένα κρυφό δωμάτιο. Μέσα ήταν το κειμήλιο που κυνηγούσαν οι Ναζί, αλλά ο Indy τους είχε προλάβει.
Δυστυχώς, σύντομα τελείωσε και το demo session μου. Αποδείχτηκε ότι είχα ξοδέψει περισσότερο χρόνο από όσο θα έπρεπε στο περιορισμένο παράθυρο προεπισκόπησης που είχα, εξερευνώντας άλλα μονοπάτια, αναλαμβάνοντας παράλληλες αποστολές και φωτογραφίζοντας το Gizeh. Με άλλα λόγια, λίγο παραπάνω χρόνο για περιπέτεια. Όπως είπα, είναι σαφές πλέον ότι το Indiana Jones and the Great Circle είναι περισσότερο ένα παιχνίδι περιπέτειας-δράσης παρά ένα παιχνίδι δράσης-περιπέτειας, αλλά μετά από λίγες ώρες παιχνιδιού, το αγαπώ γι’ αυτό. Η πρώτη λέξη που πιθανότατα θα συνδέσετε με τον Indiana Jones είναι μάλλον η «περιπέτεια» και όχι η «δράση» και το The Great Circle εστιάζει σε αυτό. Είμαι απόλυτα ενθουσιασμένος με την εμφάνιση, τον τόνο, τον ρυθμό και τη φωνητική υποκριτική εδώ (μπράβο στον Troy Baker που ερμήνευσε αποτελεσματικά έναν Indy 40 ετών). Αυτό που έχει καταφέρει η MachineGames εδώ είναι ένα μοναδικό μείγμα gameplay.
Στην πραγματικότητα, μίλησα στο πρώτο μου hands-off preview για το πόσο πολύ το Indiana Jones and the Great Circle μου θύμισε το πρωτοποριακό stealth-adventure του 2004, το The Chronicles of Riddick: Escape From Butcher Bay – το οποίο όχι μόνο απέδειξε ότι τα licensed παιχνίδια μπορούν να είναι απίστευτα (το αντίθετο συνέβαινε συνήθως τότε), αλλά έδειξε ότι ένα παιχνίδι πρώτου προσώπου δεν χρειάζεται να είναι shooter για να είναι καθηλωτικό. Το Butcher Bay χτίστηκε από τον ίδιο πυρήνα προγραμματιστών που αργότερα ίδρυσε τη MachineGames – πολλοί από τους οποίους είναι ακόμα στο στούντιο – και αυτή η επιρροή του Riddick είναι εξίσου εμφανής όταν παίζετε το The Great Circle όσο και όταν το παρακολουθείτε. Δεν ξέρω αν ο εκτελεστικός παραγωγός Todd Howard, ο οποίος ως γνωστόν πρότεινε αυτή την ιδέα στη Lucasfilm πριν από πολλά χρόνια, είχε στο μυαλό του την MachineGames. Αλλά το πάντρεμα λειτουργεί απόλυτα και ανυπομονώ να ζήσω και την υπόλοιπη νέα περιπέτεια του Indy.
VIA: ign.com
