Είναι καλά αποδεδειγμένο ότι οι εξερευνητές Βίκινγκ έφτασε στη Βόρεια Αμερική εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Ωστόσο, τα πρόσφατα ανακαλυφθέντα στοιχεία δείχνουν ότι οι Σκανδιναβοί ναυτικοί δεν ήταν μόνο οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πιθανότατα συνάντησαν ιθαγενείς κοινωνίες – η γενετική ανάλυση του DNA του θαλάσσιου θαλάσσιου ίππου δείχνει ότι οι εμπορικοί δρόμοι ελεφαντοστού τους μπορεί να ήταν περίπλοκοι, επεκτατικοί και σε στενή προθεσμία. Για να ενισχύσουν περαιτέρω τους ισχυρισμούς τους, ορισμένοι από τους ερευνητές έπλευσαν ακόμη και με παραδοσιακά νορβηγικά πλοία για να παρουσιάσουν την τεχνολογία της εποχής.
Το ελεφαντόδοντο ήταν ένα σημαντικό προϊόν πολυτελείας που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή μιας ποικιλίας προϊόντων όπως κοσμήματα και εργαλεία σε όλη την Ευρώπη κατά τη μεσαιωνική εποχή. Οι σκανδιναβικοί πολιτισμοί ήταν αναπόσπαστοι για την προμήθεια του υλικού, δεδομένης της βόρειας γεωγραφικής τους θέσης, μια απαίτηση που πιθανότατα ώθησε τους κυνηγούς να επεκτείνουν το εύρος αναζήτησής τους. Αλλά αυτή η περιοχή κυνηγιού φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, χάρη σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου στο Προόδους της Επιστήμης από μια διεθνή ομάδα με επικεφαλής ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Lund της Σουηδίας.
Χρησιμοποιώντας γενετικά «δακτυλικά αποτυπώματα», οι ειδικοί εντόπισαν την προέλευση 31 τεχνουργημάτων από ελεφαντόδοντο που ανακτήθηκαν από οικισμούς της Γροιλανδίας Σκανδιναβίας και άλλους μεγάλους ευρωπαϊκούς εμπορικούς κόμβους. Τα ευρήματά τους αποκάλυψαν ότι τα θραύσματα ελεφαντόδοντου προέρχονταν από θαλάσσιους ίππους του Ατλαντικού (Odobenus rosmarus rosmarus), ένα είδος που ζει σε τεράστιες περιοχές της Αρκτικής του Βόρειου Ατλαντικού.
«Αυτό που μας εξέπληξε πραγματικά ήταν ότι μεγάλο μέρος του ελεφαντόδοντου θαλάσσιου ίππου που εξήχθη πίσω στην Ευρώπη προερχόταν από πολύ απομακρυσμένους κυνηγότοπους που βρίσκονται βαθιά στην Υψηλή Αρκτική», δήλωσε ο Peter Jordan, συν-συγγραφέας της μελέτης και καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Lund. είπε σε δήλωση στις 30 Σεπτεμβρίου.
Οι νέες πληροφορίες, ωστόσο, προκάλεσαν αμέσως ένα επόμενο ερώτημα: δεδομένου ότι το ελεφαντόδοντο προερχόταν μέχρι το North Water Polynya και το εσωτερικό της Καναδικής Αρκτικής, ήταν πραγματικά δυνατό για τους Σκανδιναβούς εμπόρους να φτάσουν σε αυτούς τους πληθυσμούς θαλάσσιων υδάτων;
Αντί απλώς για μοντελοποίηση υπολογιστή ή αρχαιολογικά συμπεράσματα, ο διδακτορικός ερευνητής του Πανεπιστημίου Lund, Greer Jarrett, αποφάσισε να το ανακαλύψει από πρώτο χέρι. Αυτός και οι συνάδελφοί του δοκίμασαν δύο τύπους παραδοσιακών νορβηγικών σκαφών σε ανοιχτά νερά παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά την Εποχή των Βίκινγκς—ένα μικρότερο ψήσιμο σκάφος, καθώς και η μεγαλύτερη έκδοση που ονομάζεται α fembøring. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, η ομάδα μπόρεσε να εκτιμήσει καλύτερα τη χωρητικότητα φορτίου και τις ανάγκες του πληρώματος για κάθε πλοίο, καθώς και τις πιθανές αποστάσεις τους.
«Τα συνδυασμένα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι τα μικρότερα σκάφη με έξι κουπιά θα μπορούσαν να είχαν κωπηλατηθεί από τον Δυτικό οικισμό μέχρι τον Qeqertarsuup Tunua (Κόλπος Ντίσκο)», κατέληξαν ο Τζάρετ και οι συν-συγγραφείς της μελέτης, ενώ πρόσθεσαν ότι ήταν «επίσης σαφές» περισσότερο. -Ταξίδια εμβέλειας ήταν δυνατά χρησιμοποιώντας τα μεγαλύτερα πλοία.
Με βάση τις αποστολές και τους μετέπειτα υπολογισμούς τους, η ομάδα πιστεύει ότι τα ταξίδια σε περιοχές που κατοικούνται από κοινότητες ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής, όπως το Thule Inuit, μπορεί να διαρκέσουν από μερικές εβδομάδες έως μήνες, ανάλογα με την απόσταση και τις συνθήκες. Αυτός ο τελευταίος παράγοντας ήταν ιδιαίτερα σημαντικός, εξήγησε ο Τζάρετ.
«Οι κυνηγοί θαλάσσιων υδάτων πιθανότατα αναχώρησαν από τους σκανδιναβικούς οικισμούς μόλις ο θαλάσσιος πάγος υποχώρησε», είπε. «Εκείνοι που στόχευαν στον μακρινό βορρά είχαν ένα πολύ σφιχτό εποχικό παράθυρο μέσα στο οποίο μπορούσαν να ταξιδέψουν μέχρι την ακτή, να κυνηγήσουν θαλάσσιο ίππο, να επεξεργαστούν και να αποθηκεύσουν τα δέρματα και το ελεφαντόδοντο στα σκάφη τους και να επιστρέψουν στο σπίτι πριν παγώσουν ξανά οι θάλασσες».
[Related: Even Vikings had to pay fines.]
Αυτές οι νέες ανακαλύψεις, πρόσθεσε ο Τζόρνταν, έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη σχέση μεταξύ των δύο «εντελώς διαφορετικών πολιτισμικών κόσμων» που χωρίζονται από χιλιάδες μίλια ωκεανού. Εξήγησε ότι οι Σκανδιναβοί επισκέπτες της Γροιλανδίας θα είχαν ευρωπαϊκά φυσικά χαρακτηριστικά και γένια, θα ήταν ντυμένοι με μάλλινα ρούχα και θα έπλεαν με πλοία κατασκευασμένα από σανίδες, εφοδιασμένα με σιδερένιες λόγχες για το κυνήγι θαλάσσιων υδάτων. Οι Thule Inuit με πιο ασιατικά χαρακτηριστικά, εν τω μεταξύ, χρησιμοποίησαν προηγμένα καμάκια, μονωμένα γούνινα ρούχα, καθώς και καγιάκ και μεγαλύτερα σκάφη umiak κατασκευασμένα με τεντωμένα δέρματα ζώων.
Αν και η μελέτη του ερευνητή δεν παρουσιάζει άμεσες ενδείξεις επαφής μεταξύ των κοινοτήτων Νορβηγών και Thule Inuit, τόνισαν ότι οι περιοχές κυνηγιού «δεν ήταν άδεια πολική έρημο». Αντίθετα, κατοικούνταν από πολλές αυτόχθονες κοινωνίες, όλες οι οποίες βασίζονταν στους ίδιους πληθυσμούς θαλάσσιων θαλάσσιων υδάτων με τους Βίκινγκς. Στην ανακοίνωση της Δευτέρας, ο Τζόρνταν δήλωσε ότι χρειάζεται «πολύ περισσότερη δουλειά» για να κατανοηθούν αυτές οι πιθανές αλληλεπιδράσεις, «ειδικά από μια ιθαγενή καθώς και πιο «ευρωκεντρική» σκανδιναβική προοπτική».
VIA: popsci.com
