Το A Quiet Place έσκασε από το πουθενά το 2018 και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του κινηματογραφόφιλου κοινού, χάρις στο πολύ ενδιαφέρον βασικό του concept. Η εισβολή των εξωγήινων τεράτων στη Γη γέννησε 2 ακόμη ταινίες, που παρέμειναν επιτυχημένες, αν και όχι εξίσου με την πρώτη. Η συνεχιζόμενη δημοφιλία του franchise φαίνεται πως είναι αυτή που έπεισε τη Stormind Games (Remothered: Tormented Fathers) να προβεί στη δημιουργία ενός tie-in video game, που αφηγείται όμως μία ολοκαίνουρια ταινία στο ίδιο σύμπαν.
Εμείς αναλαμβάνουμε το ρόλο της Alex, μίας νεαρής γυναίκας που, όπως μαθαίνουμε πολύ νωρίς, υποφέρει από άσθμα και ταυτόχρονα κυοφορεί το πρώτο της παιδί. Δυστυχώς, η προσωπικότητα της κοπέλας παραμένει εντελώς άχαρη έως το τέλος του παιχνιδιού, αφού οι αλληλεπιδράσεις της με άλλους χαρακτήρες διαρκούν ελάχιστα και δεν αποτελούν πραγματικές αφηγηματικές κορυφώσεις. Για την ακρίβεια, το παιχνίδι δεν έχει καν τέτοιες, αφού ό,τι ενδιαφέρον έχει να δώσει σεναριακά συμβαίνει στα πρώτα κεφάλαια του τίτλου, με το δεύτερο μισό να είναι, χωρίς καμία υπερβολή, εντελώς αχρείαστο. Και όλα αυτά, για ένα παιχνίδι που μετά βίας φτάνει στις 5 ώρες διάρκειας.
Αυτό που σίγουρα αξίζει να πιστωθεί στους developers είναι πως το παιχνίδι φαντάζει φυσική συνέχεια των ταινιών, αφού πετυχαίνουν ακριβώς την ίδια ατμόσφαιρα. Τα επιβλητικά τέρατα έχουν μεταφερθεί με πλήρη πιστότητα, δρουν όπως θα περιμέναμε και οι επιζώντες αξιοποιούν τους ήχους του περιβάλλοντος, όπως παραδείγματος χάριν η βροχή, για να προστατευτούν από την απειλή. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο μηχανισμό που επιτρέπει στον παίκτη να ενεργοποιήσει το μικρόφωνο του DualSense και να βάλει τον φυσικό ήχο στο παιχνίδι, με τα τέρατα να αντιλαμβάνονται τους ήχους από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεστε, προσφέροντας έτσι ένα πολύ μεγαλύτερο immersion στο βασικό concept του τίτλου. Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα θετικά που βρήκαμε να προσάψουμε.
Δυστυχώς, το The Road Ahead υποπίπτει στο χειρότερο σφάλμα που θα μπορούσε, όντας βαρετό καθ’ όλη του τη διάρκεια. Η φύση του τίτλου, που θέλει τον παίκτη να μην κάνει τον παραμικρό θόρυβο, τον αναγκάζει να κινείται μονίμως κρυμμένος και όσο πιο προσεκτικά μπορεί. Όπως αντιλαμβάνεστε, τα πάντα γίνονται με τρομερά αργό ρυθμό και όταν όλο αυτό το εγχείρημα δεν συνοδεύεται από ένα δυναμικό σενάριο ή καλούς stealth μηχανισμούς, γρήγορα χάνει το νόημά του. Εννοείται πως ο παραμικρός θόρυβος οδηγεί σε άμεσο θάνατο, κάθε φορά με τα ίδια, δυσβάσταχτα animations, που σημαίνει reload από το προηγούμενο, κακά τοποθετημένο checkpoint και πάλι από την αρχή. Έτσι, το παιχνίδι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εκτεταμένο trial-and-error stealth section.
Όπως είπαμε, η βασική ιδέα θα μπορούσε να στηριχτεί από ενδιαφέροντες μηχανισμούς, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Το design του παιχνιδιού είναι εντελώς παρωχημένο, αναγκάζοντας μας να επανατοποθετούμε σανίδες, να μετακινούμαστε σε αεραγωγούς και να γυρνάμε βαλβίδες σε αυτό το ατελείωτο κυνηγητό μεταξύ γάτας και ποντικιού. Ο παίκτης πρέπει να φροντίζει να διατηρεί υπό έλεγχο το άσθμα της Alex, με τα διάσπαρτα inhalers που βολικά βρίσκει στον κόσμο και…αυτό είναι. Έχετε έναν φακό και μία συσκευή που υποδεικνύει το επίπεδο θορύβου που κάνετε, αλλά γρήγορα καταλήγουν περιττά. Υπάρχουν άπλετα collectibles προς αναζήτηση, ενώ κάποια τρόπαια απαιτούν την ολοκλήρωση ορισμένων sequences σε συγκεκριμένο χρόνο. Γιατί όμως να το κάνετε αυτό στον εαυτό σας;
Τα γραφικά του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν πρόκειται άλλωστε για μία AAA παραγωγή, αλλά για κάτι αρκετά πιο περιορισμένο. Κανένα πρόβλημα για έναν τίτλο που κοστίζει 29.99€, αυτό που όμως δεν δικαιολογείται να συμβαίνει σε κανένα παιχνίδι, ανεξάρτητα από την τιμή του, είναι να περιλαμβάνει bugs που θέτουν πρόωρο τέλος στην πρόοδό μας. Στο 94% του παιχνιδιού, λίγα λεπτά πριν το τέλος δηλαδή, το παιχνίδι αποφάσισε οτι “αρκετά ως εδώ” και παρότι έκανα ό,τι έπρεπε, διαβάζοντας και παρακολουθώντας μάλιστα αντίστοιχους οδηγούς, αλλάζοντας 2 fuses σε ένα πάνελ, η συνέχεια δεν έκανε trigger ποτέ. Έτσι, αναγκάστηκα να δω τα τελευταία 15 λεπτά στο YouTube. Ακόμη κι έτσι, το τέλος κατάφερε να με απογοητεύσει.
Τελικά, μία ακόμη τρύπα στο νερό από ένα studio που δεν μπορεί με τίποτα να βρει τα πατήματά του στο horror genre. Παρότι ξεκινάει με αρκετές προοπτικές, το A Quiet Place: The Road Ahead σύντομα καταρρέει κάτω από την τρομερή βαρετή gameplay λούπα που αναγκάζει τον παίκτη να κάνει τα ίδια με ρυθμούς χελώνας. Χωρίς να καταφέρνει σε κανένα σημείο να είναι πραγματικά διασκεδαστικό, το παιχνίδι προτείνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς του franchise, που θα έδιναν τα πάντα για λίγες ακόμη ώρες στο σύμπαν.
A Quiet Place: The Road Ahead | Review
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Παρότι ξεκινάει με αρκετές προοπτικές, το A Quiet Place: The Road Ahead σύντομα καταρρέει κάτω από την τρομερή βαρετή gameplay λούπα που αναγκάζει τον παίκτη να κάνει τα ίδια με ρυθμούς χελώνας. Χωρίς να καταφέρνει σε κανένα σημείο να είναι πραγματικά διασκεδαστικό, το παιχνίδι προτείνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς του franchise, που θα έδιναν τα πάντα για λίγες ακόμη ώρες στο σύμπαν.
ΘΕΤΙΚΑ
Πιάνει την ατμόσφαιρα και το ύφος των ταινιών
Ο μηχανισμός με το μικρόφωνο
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Σενάριο αγνοείται
Κανένα άγχος, κανένας τρόμος, ένα ατελείωτο trial and error
Βαρετή περιήγηση σε ρυθμούς χελώνας
Ένα bug (?) μας κράτησε στο 94% και δεν τερματίσαμε ποτέ
VIA: PSAddict.gr
