Είναι το είδος της ιστορίας που μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο της ταυτότητας μιας εταιρείας και, αν είναι τυχερή, η πλοκή για την ενδεχόμενη φανταστική βιογραφική τους ταινία: Μια μάρκα που κυριαρχεί σε ένα είδος τεχνολογίας κάνει ένα τολμηρό, ριψοκίνδυνο βήμα στο μεγάλο άγνωστο μπορεί να οδηγήσει τη βιομηχανία της στο μέλλον.
Είναι μια υπέροχη ιστορία…όταν είναι επιτυχημένη.
Όταν δεν είναι, καλά, αυτή η θαρραλέα αρπάγη για το χάλκινο δαχτυλίδι της νέας τεχνολογίας μπορεί να εμποδίσει μια εταιρεία για χρόνια. Γι’ αυτό μάλλον έχετε ξεχάσει την κάμερα Polaroid Polavision. Και γιατί τα πιθανά σημεία αναφοράς σας για την Polaroid είναι οι πρόσφατες συμφωνίες αδειοδότησης που επανέφεραν τις άμεσες κάμερές τους σε μια ειρωνική, κιτς ύπαρξη ζόμπι που φαίνεται να τρίβει αλάτι στην πληγή της προσπάθειάς της να επαναπροσδιορίσει τις οικιακές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Το Polavision διαφημιζόταν ως η μεγαλύτερη και πιο σημαντική καινοτομία της Polaroid μέχρι σήμερα, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη για πάνω από μια δεκαετία. Ακριβώς όπως η εταιρεία ήταν πρωτοπόρος στη στιγμιαία κάμερα, επρόκειτο να κατευθυνθεί στη δεκαετία του ’80 ως ηγέτης στο στιγμιαίο βίντεο. Αυτό ήταν το σχέδιο πάντως. Το Polavision ήταν ένα μοναδικό σύστημα παραγωγής ταινιών, αποτελούμενο από κάμερα χειρός, κασέτα φιλμ και ιδιόκτητο θεατή που επεξεργαζόταν το φιλμ (χρησιμοποιώντας έναν νέο τύπο διαδικασίας πρόσθετου χρώματος που επέτρεπε την άμεση ανάπτυξη) και μετά έδειχνε αυτό που είχε καταγραφεί. . Ο συνιδρυτής της Polaroid Edwin Land είδε την Polavision σαν μια προσωπική σταυροφορία. Παρά κάποια εσωτερική αντίσταση (κυρίως από τον πρόεδρο της Polaroid Bill McCune), η Land παρουσίασε την κάμερα στην ετήσια συνέλευση των μετόχων της Polaroid το 1977 και βγήκε στα ράφια των καταστημάτων την ίδια χρονιά, ενισχυμένη από διαφημίσεις που περιείχαν πολλά κακώς έπαιξε τένις και γήρανση Μύθοι του Χόλιγουντ όπως ο Ντάνι Κέι.
Από την αρχή, όμως, τα προβλήματα ήταν εμφανή. Κάθε κασέτα φιλμ μπορούσε να τραβήξει μόνο περίπου δυόμισι λεπτά πλάνα. Επίσης δεν μπορούσε να συλλάβει κανέναν ήχο. Λόγω της χαμηλής ταχύτητας του φιλμ, κάθε «ταινία» χρειαζόταν τεράστιες ποσότητες φωτός για να επεξεργαστεί με επιτυχία μια εικόνα. Λειτουργούσε ως επί το πλείστον μια χαρά έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας – τα χρώματα ήταν κοκκώδη και σιωπηλά και υπήρχε πολύς «θόρυβος» στην εικόνα, αλλά γενικά μπορούσατε να καταλάβετε τι συνέβαινε. Τα εσωτερικά πλάνα, ωστόσο, ήταν συχνά εξαιρετικά λασπωμένα και θα μπορούσατε να ξεχάσετε σχεδόν οτιδήποτε τραβάτε τη νύχτα χωρίς φώτα klieg.
Παρά την καινοτομία του, η Polavision απέτυχε να αιχμαλωτίσει τη φαντασία των καταναλωτών όπως είχε η κάμερα στιγμιαίας χρήσης της Polaroid και οι αρχικές πωλήσεις ήταν χαμηλές. Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα, η JVC και η Sony επρόκειτο να παρουσιάσουν ήδη πρωτόγονες εκδόσεις της βιντεοκάμερας στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι οποίες ακόμη και στις εκκολαπτόμενες μορφές τους ξεπέρασαν την Polavision όσον αφορά την ποιότητα εικόνας, τη διάρκεια εγγραφής και την ικανότητα λήψης ήχου.
«Η Polaroid ήταν μια εταιρεία που ήταν απολύτως κυρίαρχη στη δεκαετία του 20ου αιώνα», λέει ο Kevin Lieber, οικοδεσπότης του Popular Science’s Retro Tech σειρά βίντεο. «Κυριαρχούσαν στη στιγμιαία φωτογραφία και νόμιζαν ότι το επόμενο μεγάλο πράγμα θα ήταν οι οικιακές ταινίες, και αυτό ήταν η κάμερα Polavision – μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια να μπουν στο βίντεο. Και απέτυχε. Πραγματικά άσχημα. Πέθανε μέσα σε δύο χρόνια και θεωρείται ως η οριακή στιγμή για την τελική πτώση της εταιρείας».
Ωστόσο, για λάτρεις όπως ο Lieber, μια λειτουργική κάμερα Polavision είναι κάτι σαν Άγιο Δισκοπότηρο, όπως ήταν και για τον Edwin Land. Ωστόσο, λόγω της πολυπλοκότητας όχι μόνο της ίδιας της ταινίας αλλά και των συσκευών που χρειάζονται για τη λήψη και την προβολή τους, ο εντοπισμός όλων των κομματιών σε πλήρη λειτουργική κατάσταση έγινε μια περιπέτεια που θα έκανε περήφανο τον Ιντιάνα Τζόουνς. Ο Λίμπερ ξεκίνησε να κάνει ένα επεισόδιο του Retro Tech στο Polavision και –χωρίς spoilers– βρέθηκε σε μια τρίμηνη Οδύσσεια που δεν μπορούσε να περιέχεται σε ένα τυπικό βίντεο στο διαδίκτυο.
«Δεν το περίμενα αυτό [to become such a journey]», λέει. «Αυτό μετατράπηκε σε, πραγματικά, σχεδόν ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, γιατί ήταν μια από εκείνες τις καταστάσεις με τρύπα από κουνέλι όπου συνέχιζα να σκάβω όλο και πιο βαθιά και πιο βαθιά… ήταν ένα απίστευτο μονοπάτι να ακολουθήσω».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι η ταινία δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. «Οι ίδιες οι ταινίες χρησιμοποιούσαν ένα αντιδραστήριο παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν οι στιγμιαίες κάμερες – ένα χημικό αντιδραστήριο για την ανάπτυξη του φιλμ», εξηγεί ο Lieber. «Και όλα αυτά έχουν ξεραθεί γιατί έχουν περάσει 40 χρόνια. Τα χημικά είναι απλώς σκόνη, ουσιαστικά».
Απτόητος, ο Lieber εντόπισε έναν συλλέκτη τεχνολογίας με το παρατσούκλι “Doc”, ο οποίος ζούσε στην Αυστρία και είχε αρκετές κασέτες φιλμ Polavision σε ψυχρή αποθήκευση—καθώς και μια κάμερα, ακόμη και ένα σύστημα προβολέα. Τώρα το ερώτημα ήταν, “Λειτουργεί ακόμα κάποιο από αυτά;” Μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεό μας για να μάθετε, αλλά αρκεί να πούμε ότι αυτό απέχει πολύ από μια απλή απάντηση «ναι ή όχι». Έμοιαζε περισσότερο με ρωσική κούκλα φωλιάσματος: η σταυροφορία ενός άνδρα για να κυριαρχήσει στην οικιακή αγορά βίντεο το 1977 οδήγησε στη σταυροφορία ενός άλλου για να σώσει μια αποτυχημένη εταιρεία, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην αποστολή ενός άλλου άνδρα να γυρίσει ένα βίντεο της Polavision το 2024. Δεν ήταν επιτυχές είναι σχεδόν δευτερεύον σε σχέση με την ιδέα ότι ακόμη και σε περίπτωση αποτυχίας, η καινοτομία και η μελλοντική σκέψη πρέπει πάντα να προασπίζονται. Και απλά ποτέ δεν ξέρεις αν αυτή η τολμηρή ιδέα θα είναι μια τεχνολογική υποσημείωση ή το προπύργιο ενός νέου μέλλοντος.
Ή ίσως απλώς μια καλή ιστορία.
VIA: popsci.com
